Bron: Pixabay
Op Facebook schreef ik een luchtige post over het dagje weg met alleen Draak 1. Papa-zoon dag; erg belangrijk.
We zijn naar Valkenburg gereden, gingen van de rodelbaan en maakten een wandeling van 13 kilometer door het Geuldal.
De post werd opgeleukt met foto’s van de dag, waarop een lachende Draak staat.
Het was een fantastisch, memorabel dagje. We hebben intens genoten. Maar mijn Facebookpost was een stuk luchtiger dan het dagje weg daadwerkelijk was.
Omdat Draak 1 McDD heeft heb ik hem al zeker twee maanden geleden verteld dat deze dag eraan kwam. Ik heb hem ongeveer wekelijks bewust gemeld wat we gingen doen. Zoveel mogelijk in detail. Kaartje erbij. Foto’s op internet laten zien. Zodat hij een idee kreeg wat hem te wachten stond.
Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
De week ervoor heb ik hem elke dag weer verteld wat we gingen doen.
In de hoop dat hij minder gespannen zou zijn.
Is niet gelukt.
De dag dat we gingen was hij om half 6 wakker, vloog zijn telefoon door de kamer, vloekte hij als een dokwerker en kroop hij uiteindelijk volledig in zijn bubbel. Een bubbel vol kwallen, zombie’s en “Anderman“. Een wereld vol dood en verderf. Waar hij niet uit dreigde te komen.
Draak 1 was, kortom, gespannen.
Ik heb twee uur rustig op hem ingepraat. Wat nul impact had.
Ik heb hem proberen te betrekken bij het vullen van de rugzak, om zijn gedachtegang te doorbreken. Wat geen zin had.
Uiteindelijk kreeg ik hem tóch de auto in.
De rit naar Valkenburg toe was hij ontzettend gespannen. Ook al had hij een rol pepermunt tot zijn beschikking, en een fles koolzuur.
In zijn hoofd zou de auto starten en vanaf dat moment zagen we heuvels. Maar die heuvels kwamen pas na een uur rijden. Dat uur zat hij zo stijf als een plank op de bijrijdersstoel. Ik probeerde een luchtig gesprek te houden, maar Draak had de overtuiging dat dit dagje weg een “ongelooflijke kutdag” ging worden.
Echter, vanaf het moment dat hij de heuvels zag, leek zijn interne wereld mee te veranderen. Zijn lijf ontspande, zijn ogen begonnen te stralen en zijn stem werd enthousiast.
Dat was voor mij het moment dat ik ook kon ontspannen.
We begonnen met de rodelbaan.
Hij gaf zelfs aan dat hij alleen in het karretje wilde.
Voor een jongen van 9 lijkt dat heel normaal, maar voor Draak 1 is dat een gigantische stap; hij ging iets doen wat hij eigenlijk niet durfde.
Toen hij uitstapte straalde hij. En ik appte trots mijn vrouw.
De wandeling viel tegen.
We hadden in ons hoofd dat we door heuvels zouden lopen, maar we bleven in het dal. De teleurstelling werd gecompenseerd met 13 kilometer lang grapjes over poep en tieten.
Draak maakte uiteindelijk de opmerking: “de wandeling is kut, maar samen met jou is alles leuk, papa.”
(Draak vloekt nogal)
Na het bord spaghetti liepen we samen met de rest van het gezin over de kermis.
Draak 1 danste over straat en zijn moeder keek er met vochtige ogen naar; zo’n vrolijke zoon hebben we in jaren niet gezien.
Toen ik hem in bed legde gaf hij mij een dikke knuffel.
Hij koestert deze dag.
En ik ook.
(Meer verhalen over McDD lezen? Klik hier.)
Altijd in Een emotionele achtbaan.
Wat komt mij dat bekend voor!
Wat voor ieder zo normaal lijkt is voor onze mcdd’r inderdaad een hele opgave. Al hoe goed je, je best doet met de voorbereidingen, het is nooit genoeg. Het blijft spannend en stress vol. Soms vraag ik mij af, is dit het allemaal waard, alle stress en angst wat het met zich meebrengt. Zo hebben wij een bruiloft die eraan komt. Maanden al aan het voorbereiden maar hij kan niet voorbereid genoeg zijn. Op dit moment is zijn belastbaarheid erg minimaal, dus de ene dag vervloekt hij de bruiloft de andere dag heeft hij er zin in. Alle spanning die het met zich meebrengt. Voor de andere kinderen zo leuke dag voor onze zoon een dag waarbij hij op de overlevingsstand gaat en vooral zijn best gaat doen, om sociaal wenselijk over te komen met daarbij aan het einde van de dag een beste meltdown en de dagen daarna waarschijnlijk nog meer. Het kost hem 3 dagen om bij te komen. Een leven vol tegenstrijdigheden maar we gaan ervoor. We vechten door, al is het mijn hele leven.