bron: MW
Samen met een groep naakte kerels (en een handvol naakte vrouwen) een zaterdagmiddag door de binnenstad van Amsterdam fietsen, ik had het al een keer eerder gedaan. Drie jaar geleden was dat. En ja, toen was ik het zelf ook. Naakt! Net als deze keer.
Ik had het bij die ene keer kunnen laten, dat was ik destijds ook van plan. Maar toen de voor de hand liggende jaarlijkse gelegenheid zich weer voordeed, de World Naked Bike Ride, editie Amsterdam, begon het weer te kriebelen. En aan een belangrijke voorwaarde was voldaan. Het weer werkte een keer mee, net als drie jaar geleden.
Het maakt verschil of je naakt bent in je eigen badkamer of midden op het Spui of het Museumplein. Dat waren een paar van de plekken waar we een tijdje stopten. Om contact te maken met het publiek, was de bedoeling. De bedoeling van de organisatie van de WNBR. Dat we bijvoorbeeld aan geïnteresseerden konden uitleggen waarom we deden wat we deden.
Ik denk dat onze motieven nogal uiteenliepen maar ik heb een Engels sprekende toeriste braaf het officiële verhaal verteld. Omdat ze erom vroeg. Ze wilde gerustgesteld worden. Mensen houden ervan als er ten minste een achterliggende gedachte is die ze kunnen volgen. Ook al weet je nooit of het de echte is.
Het officiële verhaal is aandacht vragen voor de onveiligheid in het verkeer. Naakt = kwetsbaar, dat is de gedachte achter de parade van vooral mannelijke geslachtsdelen (en een paar vrouwelijke borsten) die overigens wereldwijd plaatsvindt. In Londen bijvoorbeeld is het veel groter dan in Amsterdam, en er schijnen ook veel meer vrouwen mee te doen.
Je zou het een voordeel kunnen noemen, dat het er daar zoveel meer zijn. Vanwege het goede doel. Een nadeel vind ik dan weer dat naakt zijn zo wel erg gewoontjes wordt, je bent als naakte fietser dan gewoon in de meerderheid. Een individuele bloterik moet zich dan gaan afvragen of hij (m/v) wel gezien wordt. Als individu, bedoel ik.
Als niemand jou ziet, als persoon, met alles erop en eraan, waar doe je het dan helemaal voor? Een mens wil tenslotte aandacht. Bovendien, met zoveel bloteriken om je heen wordt het langzamerhand subversiever om je kleren aan te houden op straat. Alles van waarde is weerloos, wisten we al sinds Lucebert. Maar niet alles wat weerloos is, heeft waarde. Alleen als het ook subversief is!
Zelfs in Amsterdam liep je al het risico te verdwijnen in de massa. Als je tenminste veilig binnen de gelederen van het peloton bleef fietsen en bij de publicitaire stops bij de groep bleef hangen. Maar dat kan anders. Vooral de stops boden voor wie de kansen zag, volop gelegenheid om het ware gevoel terug te vinden.
Eerst een metertje bij de groep vandaan lopen, als blijkt dat er niets gebeurt een paar meter doorlopen. En dan blijven doorlopen en niet omkijken. Voor je het weet loop je in je dooie naakte eentje tussen het winkelend publiek op het Spui. Dan weet je weer waar je het voor doet!
Het aardige is dat het dus gewoon kan. Niemand begon te gillen, geen fatsoensrakker voelde zich geroepen me met ongeoorloofde middelen op andere gedachten te brengen. Ik zag alleen steelse blikken, ongemakkelijke blikken. Dat gevoel dat je iets raakt, dat je iets teweegbrengt bij een medemens, een kunstenaar zou er jaloers van worden.
Sommige van mijn mede-Naked-Bike-Riders gaven er geen blijk van net zulke fijnproevers te zijn als ik. Dit zou heel gewoon moeten zijn, zeiden ze. Ze bedoelden dat iedereen altijd en overal naakt zou moeten kunnen zijn. Allemaal tegelijk dus. De blote huid als een soort uniform. Dat lijkt mij nu bepaald geen verbetering. Het bijzondere is juist bijzonder omdat het niet gewoon is! Maar er is nog een andere reden om het bijzonder te houden.
Als iedereen tegelijkertijd zijn kleren uit zou trekken, zal snel duidelijk worden dat verreweg de meeste mensen er aangekleed beter uitzien dan naakt. De wereld wordt er niet mooier op, dat zag je zaterdag in Amsterdam al. Persoonlijk zou ik dan ook beslist niet aan zo’n evenement deelnemen als ik niet toevallig een uitzondering op die regel was.
Ik probeer het gedrag van de fysiek minder fortuinlijke bloteriken van de positieve kant te bekijken. Ze lieten zich zaterdag van hun slechtste kant zien, zuiver en alleen als opoffering voor het goede doel! Dus laten we niet boos op ze zijn!
