Zo af en toe komt er een discussie voorbij op LinkedIn, of tattoos op het werk nou wel of niet kunnen. Een interessante vraag, omdat het antwoord daarop nogal verschilt. Wat me het meeste verbaast, zijn de reacties onder dergelijke vragen. Nou staat LinkedIn bij mij toch al te boek als een platform waar vrijheid-blijheid hoogtij viert, maar sommige reacties zijn ronduit pijnlijk. Niet voor de getatoeëerde mens, die inmiddels wel gewend is aan commentaar, maar vooral omdat de reageerder in kwestie dan blijk geeft van een archaïsch wereldbeeld en geen enkele gêne aan de dag legt bij het gebruik van termen als “lichaamsverminking” en “schorriemorrie”.
Zullen we even een reality check doen? Ergens in de jaren ’90 van de vorige eeuw werd de tatoeage een commodity. We zijn inmiddels in 2018 aangekomen en als ik puur naar mijn zakelijke contacten kijk, dan constateer ik dat een grote groep mensen zichzelf een lichaamsversiering heeft aangemeten. Wel geldt voor het overgrote deel van deze mensen dat men gekozen heeft voor inkt op plaatsen waar dit bedekt kan worden. Als ik de getatoeëerde zakenmens in kaart breng, dan zie ik het verzamelen van eeuwige versierselen terugkomen in alle lagen van het bedrijfsleven. Van installateur tot en met directeur van een miljoenen firma.
Foto: Pixabay.com
Wanneer wel showen, wanneer niet?
De dames en heren waar ik het over heb, hebben net als jij en ik een privéleven, waarbij de keuzes die men maakt soms van invloed kunnen zijn op hun zakelijke verschijning. Hoe daarmee om te gaan, is bovenal een kwestie van common sense. Zelf ben ik voor ongeveer 60% bedekt met afbeeldingen.
Op een warme dag maak ik een bewuste afweging of ik met korte mouwen de weg op ga of niet. Dat hangt in dat geval volledig van de klant af en mijn relatie met deze klant. Ga ik op pad naar een voor mij nog vreemde partij, namens een opdrachtgever (ik ben redacteur bij een aantal vakbladen), dan zorg ik ervoor dat mijn tattoos volledig bedekt zijn. Ook als het 38 graden is. “Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden”, luidt het spreekwoord.
Soms word ik “betrapt”. Dan staat de melk voor in de koffie net te ver weg en bij het reiken naar de ingrediënten, komt mijn pols net te ver onder de mouw van mijn blouse of colbert uit. Het onderste deel van mijn rechter sleeve komt dan in beeld. Dat valt op, je ziet de gesprekspartner kijken. Het feit dat ik moeite heb gedaan om alles te bedekken, is voldoende voor hem of haar om er niet over te beginnen.
Het voordeel is dat de eerste indruk dan al achter de rug is. Wanneer de tegenpartij zelf ook fervent verzamelaar is, dan is de gespotte tattoo vaak een ijsbreker. Het gesprek gaat dan over inkt en regelmatig staan we even tattoos te vergelijken. Niets aan de hand.
Verschuivende taboes
Waar vroeger de tattoo an sich een taboe vormde, wegens alle heersende vooroordelen, kunnen we vandaag rustig concluderen dat 90% van de zakenmensen m/v geen enkel probleem heeft met de aanwezigheid van een tatoeage. Iets anders ligt het bij tattoos die buiten de periferie van de kleding uitsteken, denk aan hand-, nek-, hals- en gezichtstatoeages. Daar wordt voor de meeste mensen een grens overschreden en vindt men het ongemakkelijk ermee geconfronteerd te worden.
Toch hoeft dat niet te betekenen dat de getatoeëerde meteen niet meer geaccepteerd wordt, zeker wanneer het zakelijke gesprek verder naar wens verloopt. Persoonlijk heb ik met geen enkele vorm van tattoo moeite, door de eigen ervaring weet ik dat een tatoeage helemaal niets zegt over iemands competenties. Het vertelt hooguit iets over iemands karakter en hoe de bewuste persoon in het leven staat. De tegenpartij hoeft zich in elk geval geen zorgen te maken of de ander in staat is om keuzes te maken.
Is rekening moeten houden met de werkgever een vorm van discriminatie?
Voel je je als getatoeëerd mens in je vrijheid aangetast, als je het idee hebt (of verplicht wordt door een werkgever) dat je al dat moois moet bedekken? Bedenk dan voordat je ergens een tattoo neemt, wat de gevolgen daarvan voor je carrière zouden kunnen zijn. Dan kun je kiezen: ik neem de tattoo niet of wel, of ik ga een carrière aan waar het geen probleem is. Ik ken mensen die zich verplicht voelen alles te bedekken en zich daardoor gediscrimineerd voelen.
Nogmaals: mijn eigen ervaring is dat een tattoo over het algemeen geaccepteerd wordt in de zakenwereld, mits je met enig gezond verstand omgaat met je appearance.
Happy ink collecting en succes in business!
(P.s. qua awkwardness gaat er niets boven het ontmoeten van een klant en zijn vrouw in de sauna. Het overkwam me. Sta je poedelnaakt elkaars hand te schudden. Thank god for my tattoos, wat een perfecte afleiding was dat)
Hahahaha…om die laatste alinea moest ik hardop lachen! Wie nog moeilijk doet over tattoos moet bij zichzelf te rade gaan…what’s the problem?
Ik heb er zelf eentje op m’n rechterbovenarm. Vijftien jaar geleden in een opwelling laten zetten, een tribal-achtig dingetje van ongeveer 7 x 10 cm. Niets bijzonders eigenlijk. Pijnlijker dan ik van tevoren had gedacht, minder pijnlijk dan gevreesd.
Zelf heb ik het hierbij gelaten, maar ik weet van anderen dat tatoeëren, of liever: getatoeëerd worden, verslavend kan werken. Vandaar dat sommige mensen, waaronder mijn broer en schrijver dezes, uiteindelijk voor 60% of meer inkt op hun huid rond moeten lopen.
Ik heb geen idee wat “inkt” zegt over iemands karakter. Hangt van de tatoeages af, denk ik. Mijn ervaring is dat mensen met veel tatoeages wat vrijdenkender zijn: minder benepen over wat wel of niet “kan”, minder snel over anderen oordelen.