Freek in Berlijn
Er wordt wel eens gezegd dat het verleden zich herhaalt. Tot op heden heeft nog niemand zich door een wormhole weten te wringen om daadwerkelijk terug in de tijd te gaan. Dus gaat het gezegde alleen maar op voor bepaalde patronen in de geschiedenis. Want wat vandaag zo is, zal nooit meer zo zijn – wat gisteren was, wordt nooit meer zo. Nooit ofte nimmer.
Zoals je gisteren verlangend naar me keek, zo zul je misschien nog wel eens kijken. Maar dan herken ik die blik. Ik heb onthouden hoe dat voelde en dat raak ik gelukkig niet meer kwijt. Wat vandaag zo is, wordt morgen anders. Ervaringen kleuren gebeurtenissen en zo is niets meer wat het ooit was of is geweest. Of de herinnering vervaagt, of hij wordt in de loop van de jaren bijgekleurd. Dat is eigenlijk helemaal niet erg. Zo kan ik verliefd op je blijven worden. Elke dag opnieuw voor je vallen, omdat het anders is dan het was.
Niet omdat ik gisteren vergeet, maar omdat geen enkele dag hetzelfde kan zijn. Uiteindelijk is tijd het laatste wat je in Nederland onbelast kunt besteden, over de rest betaal je belastingen. Maar tijd is een eindige hoeveelheid. Wat je spendeert, krijg je nooit meer terug. En in tegenstelling tot geld wordt het niet bijgedrukt als er een tekort is.
We kunnen praten, overleggen, discussiëren en delen. Wat betreft de communicatie zit het wel goed. Ook al praten we tot we een ons wegen, alles wat je zegt, bevestigt mijn gevoel. Ik ben graag bij je, ik wil nergens anders zijn en wanneer dat incidenteel wel voorkomt, meld ik je dat. Zo vaak speelt Willem II ook weer niet thuis.
Wat nog leuker is, is dat je meegaat. Je stort je achteloos in het feestgedruis, wetende dat ik bij je ben. Ik ben op mijn beurt weer apetrots dat je overal mee naar toe wil. En zo wordt elke dag anders dan de vorige, de tijd die we hebben, geven we samen uit. Ik zou niet anders willen.
