Bron: Pixabay
Zoon heeft McDD.
Het afgelopen half jaar zat hij thuis. Hij moest van het reguliere onderwijs af omdat hij er niet meer te handhaven was. Sindsdien besteedt hij zijn dagen via zorgbegeleiding. Ook tijdens deze zomervakantie.
Op de zorgbegeleiding is zijn gedrag gereguleerd. Hij is minder heftig boos, en minder lang. En datzelfde geldt voor zijn andere emotionele escapades.
Na deze zomervakantie mag hij naar speciaal onderwijs.
Het was nogal een strijd -vooral door mijn vrouw gevoerd- om hem op de door ons gewenste school te krijgen. De school waar hij nu naartoe mag is gespecialiseerd in McDD, maar zit zó vol dat zelfs de docentenkamer omgebouwd is tot klaslokaal. Daarbij willen wij onze zoon eerst halve dagen naar school laten gaan, om hem in de middagen naar de zorgbegeleiding te sturen. Puur omdat we niet willen dat hij binnen een week weer volledig onhandelbaar is.
Samen met de zorgbegeleiding is dat eindelijk gelukt, met als kanttekening dat hij in groep 3-4 begint, terwijl hij 9 jaar is. We hebben het gevoel dat dit eigenlijk bete rvoor hem is, omdat we vermoeden dat zijn sociaal/ emotionele ontwikkeling op het niveau van een 6-jarige ligt.
Als we echter akkoord gegaan waren, had hij 40 kilometer verder naar een school gemoeten.
Zoon weet dat hij vanaf volgende week weer naar school gaat.
Het geeft hem stress. Onnoemelijk veel stress. De pieken in zijn emoties zijn de afgelopen dagen weer extreem, en uit ervaring weten wij dat dit nog wel even doorzet.
Hij ontploft met grote regelmaat, hij vindt zijn leven niets waard en hij huilt zijn angst bij mama uit. Alle zeilen worden bijgezet om hem zoveel mogelijk te begeleiden. Deze taak ligt voornamelijk bij mijn vrouw, omdat ik overdag aan het werk ben. ‘s Avonds, als de kinderen in bed liggen, is mijn vrouw volledig gesloopt.
Ook op de zorgbegeleiding laat hij zijn onberekenbare gedrag zien. Hij weigert de regels te volgen, stapt niet in de bus en mokt zichzelf naar de avond toe.
Onze dochter krijgt met grote regelmaat de volle laag. Want zij is veilig. Zusjes zijn nu eenmaal betrouwbaar, dus een makkelijk doelwit.
We verwachten niet dat zijn gedrag na volgende week anders wordt.
Dan zit hij op school en heeft hij om te gaan met de nieuwe regels, nieuwe kinderen, andere dagbesteding. Elke dag leest mijn vrouw de regels van de nieuwe school met hem door, zodat hij weet wat hij wel en wat hij niet mag doen. We gaan deze week kijken, zodat hij weet hoe het er van binnen uit ziet. We antwoorden rustig op zijn telkens terug kerende vragen als: “Is de school net zo spannend als de Vogelrok, of als de Bobslee? Of is het net zo spannend als de waterglijbaan?”
Al met al zijn de komende weken niet alleen voor hem pittig. McDD raakt het hele gezin.
Bron: eigen collectie Gabriël van Eekelen
Tegelijkertijd zien we het resultaat van de intense begeleiding die wij het afgelopen half jaar hebben genoten.
Zoon weet dat hij nu vaker Youtube mag kijken om rustiger te worden. Omdat daardoor de leefsituatie wat beter wordt. Dochter snapt inmiddels dat de ontploffingen niet op haar als persoon gericht zijn en wij als ouders kunnen beter omgaan met de escapades.
Maar het grootste resultaat van het afgelopen half jaar intensieve begeleding is dat hij tussen de heftige emoties door ook zijn prachtige, fantastisch mooie kant laat zien. Dat hij zelf weet wanneer hij zichzelf even moet terug trekken en dat hij uitspreekt waaróm hij zo heftig reageert.
McDD is en blijft een bitch.
Maar zelfs bitches zijn prachtig.
Meer blogs over McDD vind je hier.
Respect voor de enorme hoeveelheid liefde en geduld jullie in deze situatie kunnen opbrengen. Ja, iedereen zou het duren voor zijn eigen kind (hoop ik) maar toch.
Knuf
wat schrijf je toch eerlijk over deze klote toestand. Huggs en hulde.