.jpg#mw-jump-to-license)
Credit: TBWA\Busted / Creative Commons
Shoutout naar alle alleenstaande moeders die het onmogelijke flikken! Met Glennis Grace voorop. Staat me daar toch een goeie pot te shinen op het podium van America’s Got Talent. Zingt er de sterren van de hemel en krijgt volkomen terecht de ene na de andere veer in haar bevallige achterste gestoken. We zitten nog net niet in oranje shirts voor de tv te juichen, maar nationale trots omdat ‘onze’ Glennis het toch maar flikt in het epicentrum der entertainment, die steekt weer lekker op. Door naar de halve finale!
In Nederland kennen we La Grace dan ook al jaren. Al wist niemand op de redactie uit het blote hoofd een nummer van haar op te noemen. Covers doet ze vooral. “Soul Diva’s” mompelt hier iemand. En iets met coaching. Zat zelf nota bene ook in de jury van een of andere talentenshow waarvan de winnaar na een week alweer was vergeten.
Dat zal in Amerika wel anders zijn. Wie daar wint, wint de wereld en Glennis is met haar plek in de halve finale hard op weg naar eeuwige roem. “Briljant, classy en fantastisch” noemde het extreem kieskeurige jurylid Simon Cowell haar optreden van deze week. Logisch, want haar zangkunsten grijpen je bij je strot.
Wat meespeelt is natuurlijk ook het verhaal waarmee ze daar wordt aangekondigd. Het gegeven dat Glennis een alleenstaande moeder is, wordt aangedikt alsof het niets is. Die arme, ploeterende mama die met haar bijeen gesprokkelde moed meedoet aan een grote zangwedstrijd, zodat haar zoon iets heeft om trots op te zijn. Schei toch uit, denk ik dan. Die jongen is twaalf en weet niet beter dat zijn moeder al zijn hele leven op een podium staat.
Wat ze zelf maar al te graag aanvult: “Ik droomde er als kind van om voor een groot publiek te zingen, maar ik had niet het zelfvertrouwen dat daarvoor nodig is. Ik was bang om mezelf te laten zien en dacht dat ik niks waard was.” Om daarna in huilen uit te barsten. Het publiek smult ervan. Kijk die dappere vrouw daar toch eens staan!
Wat ik niet begrijp, is dat nergens haar huidige succes wordt uitgemeten. Het gaat hier toch om een vrouw die al ettelijke jaren een bestaan als professioneel zangeres leidt. Die het gros van de Nederlandse podia heeft afgevinkt. Die op haar elfde al een duet met Julio Iglesias zong en op haar zestiende als Whitney Houston de Soundmixshow won. Het zou niet de enige nationale talentenshow zijn die ze zou winnen.
Dus écht uit de lucht vallen komt ze nou ook weer niet. De lijst van successen – hoe relatief ook – is lang. Maar daar willen Amerikanen schijnbaar niks van weten. Raar dat niemand er over rept. Ik snap dat Amerikanen van zo’n selfmade story houden, maar nu klinkt het alsof ze uit het niets aankomt struggelen. Het maakt het contrast met haar huidig succes prachtig en groots, maar echt oprecht voelt het niet.
Ik hoop dat Glennis ook in Amerika die show op haar naam schrijft. Dat ze wint waar ze al meer dan dertig jaar voor heeft gewerkt. Maar het kunststukje dat ze er voor opvoert?
