Ontluikende liefde

10-09-2018 door Gabriël van Eekelen

“Papa?”
Dochter trekt aan mijn shirt.
“Als we naar mama gaan kijken, komt HIJ dan ook?”
“Hij?” Vraag ik. Alsof ik niet weet wie ze bedoelt.

HIJ is de zoon van iemand waarmee mijn vrouw samen in een musical zit.
HIJ is de jongen die het hart van mijn dochter op hol doet slaan.
En HIJ komt vanmiddag ook kijken.
Liefde hangt in de lucht.

Dochter rent naar haar kledingkast.
Verscheidene setjes worden gepast. Verschillende plastieken sieraden doet ze om. Ze fatsoeneert haar lange blonde lokken. Normaal gezien is dat een klusje die haar moeder voor haar doet, maar zij is al weg. Ze promoot -samen met een deel van de cast- de aankomende Shrek-musical op de jaarmarkt van het dorp.
Beneden wachten broer en papa ongeduldig tot zus en dochter zichzelf mooi genoeg acht.
Ontluikende liefde heeft haar tijd nodig.

Als we eindelijk aankomen staat HIJ al naast zijn moeder.
Zijn voeten tekenen rondjes in het zand. Zijn ogen staren star naar het resultaat ervan. Zijn koontjes zijn rood.
Overal om ons heen staan springkussens en zoon schopt zijn sandalen tegen de levensgrote Shrek-pop. Enthousiast rent hij naar het dichtstbijzijnde kussen, terwijl hij zijn zus aan haar arm trekt.
Maar zij draalt naast papa. Met rode koontjes.
Liefde is rood.

“Zal ik vragen of HIJ met je mee wil springen?” Opper ik.
Een klein verlegen knikje krijg ik. Nauwelijks zichtbaar.
Ja. HIJ wil.
De liefde krijgt een kans.

Na een half uur komen drie vuurrode bezwete koppies uit een springkussen gerend.
Ze willen een slush puppie. En friet. En ze willen vooral samen over de jaarmarkt rennen.
We besluiten om naar de springende skaters te gaan kijken.
Ze mogen met de show meedoen en dochter vindt dat vooral leuk omdat HIJ het leuk vindt.
Na de show vragen ze handtekeningen aan de skaters. Vooral aan die ene, die presentator van Checkpoint blijkt te zijn.
En dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen.

Ze zwaaien. Vluchtig.
De liefde is zichtbaar voor iedereen. Maar ze wordt nog niet toegegeven.
In de auto, op weg naar huis, zeg ik dat HIJ naar de voorstelling komt kijken. Niet geheel toevallig dezelfde dag dat wij gaan.
Twee ogen beginnen te stralen.
En broer maakt een rondje met zijn duim en zijn wijsvinger. Daar steekt hij zijn andere wijsvinger routineus doorheen. Tot hij mij ziet kijken. Dan krijgt ook hij rode koontjes.

Ze zijn de Shrek en Fiona van Gemert, mijn dochter en HIJ.

En zij kwamen uiteindelijk ook bij elkaar.