Bron: Morguefile.com
Donderdagochtend. Drie stukken chagrijn aan ‘t ontbijt. Op het nieuws de gebruikelijke idioterie. Ik hoor het nauwelijks, want mijn wereld bestaat op dit moment enkel en alleen uit schoolproblemen, tijdgebrek en pubergezeik. Gemor, gescheld, gezever.
Lastig
Kinderen zijn maar lastig. Ze vergeten alles en vinden niets goed van wat jij (voor hen) doet. Ze zeuren over de meest banale zaken en zijn eeuwig ondankbaar. En altijd maar die problemen. Ik snak naar de vrijdag: dan gaan ze weer een weekend naar hun moeder. Even géén kindergedoe.
Bakfiets
Op weg naar mijn werk hoor ik het nieuws. Het bakfietsnieuws. De verkrachtende Afghaan, de verlicht(end)e Klaas Dijkhoff en alle andere mediageilheden die zich tot nu toe ‘nieuws’ plachten te noemen, zijn in één klap vergeten. En terecht. Want het nieuws is nu een bakfiets. Een ongeluk. Een onvoorstelbaar drama.
Dood
Ik luister verdwaasd naar de details. Gelukkig sta ik in de file. Vier kinderen dood. In een elektrische bakfiets (een ‘stint’, een transportmiddel waarvan ik tot nu toe het bestaan niet kende) onder een trein gekomen. Het vijfde kind en de bestuurster zwaargewond. En dan de klapper: drie van de kinderen, waaronder het zwaargewonde, uit één familie. Hoe overleef je als ouders zoiets? De dood van je kinderen, het is niet voor te stellen. En toch stel ik het me voor, in alle levendigheid. Ongewild druppelt er medegevoel uit mijn ogen.
Rutte
Vanuit Salzburg stuurt Rutte meteen zijn oprechte, mediaal verplichte medeleven. Hij wenst de families en nabestaanden veel sterkte. Fijn, Mark. Dat zal vást helpen. Maar ja, niets zeggen, even stil zijn, dát kan natuurlijk ook niet. Dat is niet mediageniek. Enfin. Nu gauw weer naar de vergaderzaal, jongen.
Hypocriet
ProRail wil, nu er kinderen omgekomen zijn, ineens alle overwegen overwegen. Ze moeten weg. Te gevaarlijk. Wát een idiote, hypocriete reactie. Verbied ook dan meteen alle roze elektrische bakfietsen (gevaarlijk: kunnen op hol slaan), flatgebouwen (gevaarlijk: kun je vanaf donderen), zwembaden (gevaarlijk: kun je in verdrinken). Verbied gewoon het kinderen krijgen. Verbied het leven. Dan kunnen er ook geen doden meer vallen. En dan hoeft Mark eindelijk geen zinloze, verplichte sterktewensen meer te uiten, wanneer het weer eens om kinderen gaat. Wat weet jij er nou van, man?
Nietig
Mijn verwarde gedachten en mijn verbittering vieren hoogtij. Mijn kinderen zijn namelijk mijn alles. Als zij er niet meer zouden zijn, ben ik ook niet meer. Enkel nog minder. De persoon, de ouder, die je was, sterft mee. Medeleven is nietig, want ermee leven kun je sowieso niet meer. En wat heb je eraan wanneer anderen ‘meeleven’ als jij innerlijk al gestorven bent?
Geknapt
Misschien groeien er kleine delen van je oude ik na verloop van tijd weer terug, maar je blijft een geknapte halm in een rustig door wuivend korenveld. Een gekapte boom tussen de woudreuzen. Een kapotgeslagen kei op een pier van basaltblokken. Niemand die het ziet. En wat heb je dan aan al die sterkte-wensen? De kracht is toch al overleden.
Sterkte
Sterkte. Sterkte. Sterkte. Véél sterkte. Met andere woorden: “Zoek het uit, want het leven gaat door, of je nu wilt of niet. Succes met het zoeken naar de brokstukken van jezelf. Plak ze aan elkaar, kijk of je nog kunt lopen. En dan door met dat leven, ja? Sterkte ermee.”
Doortrappen
En ik besef: mijn problemen zíjn geen problemen. Want ze zijn er nog. Ze zaten daarnet nog aan de ontbijttafel. En morgen zijn er vast wéér vreselijke dramaberichten die de mensen sterkte laten wensen. Maar dan is het nieuws geen bakfiets meer. Doortrappen, dát zul je.
Leven
De hele dag spookt deze wirwar van nieuws en hypocrisie door mijn hoofd. ‘s Avonds trek ik de kinderen naast me op de bank. In elke arm eentje. Ze snappen er niks van, hebben het bakfietsnieuws nog niet vernomen.
Ik druk mijn leven nog maar even tegen mij aan.
Kinderen zijn alles en alles zijn je kinderen. Zonder ben je niets. Hooguit, een enkeling.
Als je het geweest bent.
Nooit meer dezelfde. Nooit meer als voorheen. Wat een leegte. Wat een gat. Een lijden…geen woorden voor. Hooguit een paar…te erg 🙁
En zo denk ik er ook over. Sterkte is een ‘stopwoord’ maar je hebt er niets aan als t je overkomt. Gevaar loert op elke hoek v.d. srraat op elke ondenkbare plek loert gevaar. Ik breng mn eigen kind naar school, als is t maar in de wijk. Het meest mooie creatie van mezelf en mn vrouw, geen haar op mn hoofd wil er aan denken dat de dood er eerder voor haar is, dan voor mijzelf. Een haperende bakfiest of whatever, ik wist ook niet eens dat zo n ding bestond.
Het is niet eerlijk ProRail ervan te beschuldigen dat ze nu ineens hypocriet gaan roepen dat ze van overwegen af willen. Dat willen ze al tijden, getuige ook dit door ProRail zelf gepubliceerde bericht uit juli 2018: https://www.prorail.nl/nieuws/veiligste-overweg-is-g-n-overweg
Het woord “hyprocriet” richting Prorail begrijp ik ook niet helemaal in deze column. Voor de rest: erg mooi verwoord en zoals velen zich voelen: intense medelijden met de betrokkenen.
Dat ProRail al eerder hiermee bezig was, wist ik niet. Het feit dat ik de uitspraak ‘alle overwegen moeten weg’ als een directe reactie van ProRail opvatte, komt eveneens door het nieuws: het wordt in de media gebracht als een reactie die direct in verband staat met het ongeluk, zoals bijvoorbeeld hier: https://www.nu.nl/binnenland/5471651/vier-kinderen-omgekomen-bij-botsing-elektrische-bolderkar-met-trein-in-oss.html (even omlaag scrollen).
Nieuws creëert verontwaardiging. De manier waarop het gebracht wordt, maakt dat je conclusies trekt, die eventueel niet geheel juist zijn. Ook dat is ‘nieuws’.
In dit licht leek het mij daarom een hypocriete reactie, die nu ‘ineens’ kwam omdat er kinderen bij betrokken waren. Ik ben blij om te horen dat ProRail hier toch al langer mee bezig schijnt te zijn, en in dat licht zou ik het woord ‘hypocriet’ in het geval van ProRail dan ook willen corrigeren. Dank voor je opmerking.
Ik zie nu (!) trouwens ook dat er in dat artikel wel staat dat zij vorige maand al dit voornemen hadden gemeld. Helaas lezen mensen slecht in hun algehele emotionaliteit, en ik ben klaarblijkelijk ook zo’n mens. Excuses.