Eigen foto – GvE
Ik kwam jaren bij dezelfde kapper.
Allen jonge dames die met veel enthousiasme mijn weelderige pijpenkrullen kapten tot een handzaam eindresultaat.
Ze bepten over hun relatie, hun gescheiden ouders of over hun favoriete tv-serie. En ik bepte vrolijk mee.
Maar ik kom er niet meer.
Ik was trots op mijn krullen.
Vrouwen waren er jaloers op, mannen stiekem ook.
Maar naarmate ik ouder werd, werd mijn haar dunner. Mijn haargrens ging hoger zitten. En op een gegeven moment werd het sneu; een oudere vent met een flinke bos pijpenkrullen en steeds meer kalende plekken.
De kapper gaf ik opdracht om krullen weg te knippen. “Doe maar stekels“, zei ik. Want dat was hip, toen.
Vanaf die dag ging ik door het leven met een kort kapsel dat mijn leeftijd waardig was.
En de jaren erna liet ik de kapper mijn stekeltjes bij knippen.
Toch ga ik niet meer.
Ik werd ouder.
Mijn hoofdhaar werd dunner en vooral grijzer. Mijn voorhoofd steeds hoger.
Maar -ijdel als ik ben- liet ik mijn hoofd nog immer kappen door die prachtige leuke dames. Vrolijk babbelde ik over mijn intussen verworven vaderschap. Ik kletste over de anekdotes binnen mijn huwelijk.
Maar de dames begonnen begripvol te knikken. En ik zag steeds vaker desinteresse in hun ogen. De dames bleven jong en fris, ik verrimpelde tot een volwassen man met een heel ander leven.
Maar dat was niet de reden om niet meer te gaan.
De laatste keer dat ik naar de kapper ging blijft mij altijd bij.
Ik zat in de stoel. De kapster schoor mijn nek en knipte wat overtollig haar weg.
Ze was zo klaar.
En toen sprak het jonge ding legendarische woorden:
“Voortaan betaalt u een stuk minder, meneer,” is wat ze zei.
Bron: Eigen foto gve
Hollander als ik ben reageerde ik opgetogen.
“Wat fijn dat jullie vaste klanten korting geven!” complimenteerde ik het bedrijfsbeleid.
Het meisje keek mij aan, via de spiegel. Haar blik werd serieus.
“Nou, laten we eerlijk zijn. Uw haar is zó dun en er groeit zó weinig op uw hoofd dat ik er eigenlijk geen werk meer aan heb.
Voortaan krijgt u seniorenkorting.”
Op weg naar huis kocht ik een tondeuse.
En sindsdien vind ik een bezoek aan de kapper maar weggegooid geld.
