Mot met de antislip mat

29-10-2018 door Gabriël van Eekelen

Ik heb mot met de antislip mat.
Elke dag als ik in de badkamer kom, voel ik totale haat voor dat onding.

We hebben een prachtig decoratief verantwoorde antislip mat in de badkamer liggen.
Deze mat mat is voorzien van een prachtige print van rustieke keien. Alsof je je een vierkante meter lang aan de kant van een kabbelend riviertje waant.
En -toegegeven- het stuk kunststof doet waar het voor bedoeld is. Sinds mijn vrouw de mat bij de douche geplaatst heeft lig ik niet meer dagelijks met mijn blote piemel op de grond te kermen.
Uitglijden is er niet meer bij.

Maar onze antislip mat is altijd vochtig.
Alsof het elke druppel water absorbeert, als ware zij Spongebob die Bikinibroek volledig geabsorbeerd heeft. Zo nat.
Ik ga ‘s avonds mijn tanden poetsen en ik sta op de mat. Mijn sokken worden direct zompig.
Tenzij ik blootsvoets op de mat kom. Dan krijg ik hele koude voetjes. Wat pardoes effect heeft op mijn rug. Er schiet iets verkeerd en ik loop de rest van de avond als een slap hangende accordeon.

Daarom haat ik onze antislip mat.
En ook omdat ik verder denk dan de gemiddelde eigenaar van zo’n mat.
Elke keer als ik dat keienpatroon zie bedenk ik mij hoeveel bacteriën zo’n plaquette absorbeert. Er komt vanalles overheen. Zoals douchewater. Maar ook shampoo, voetschimmel, mensenhaar, tandpasta, zweet, modder van kinderschoenen en –Oh, de horror– wie weet wat voor lichaamssappen nog meer door het materiaal getrokken is.
Draai zo’n mat maar eens om. Die onderkant is helegaar niet meer zo wit als in de winkel.

Bron: Pixabay

Maar de mat doet wat ze moet doen.
Ik glijd niet meer uit. Dus ik snap de achterliggende gedachtegang van mijn vrouw.
Voordat ze het aanschafte mopperde ik dagelijks over mijn badkameravonturen. Elke avond waande ik mij een amateuristische Indiana Jones. Zelfverzekerd stapte ik de badkamer in, om vervolgens inventief niet uit te glijden. Ik hield mij vast aan het douchegordijn of ik deed een motorisch onverantwoorde Moonwalk vanwege de vele plassen op de tegelvloer.
Niet onregelmatig lag ik onder het klamme douchegordijn te spartelen, krijsend als een speenvarken. Met een vuurrode bips en een angstig teruggetrokken plassertje. Twee slaperige kinderen die naar mij stonden te kijken en een vrouw die rijkelijk geïrriteerd mij overeind hielp nadat ze het douchegordijn weer terug gehangen had.

Nu heb ik de keuze.
Óf ik accepteer koude natte voeten, óf ik schop de antislip mat richting wasmand. Met het risico dat ik als een naakt kevertje op zijn rug lig te spartelen tot ik overeind geholpen word.

Hoe dan ook, ik heb mot met de antislip mat.