Bron: Morguefile.com
Een jaar of drie geleden schreef ik over Roxxxy, de toen nog opzienbarende real-life sex doll en de droom van iedere contactgestoorde of vrouwen-van-vlees-en-bloed hatende man. Het leek (en lijkt) me wel wat, zo’n ‘ongecompliceerde’ vrouwspersoon en huisslaaf. Hoezo objectificatie? Enkel handig voor ‘erbij’.
Blijkbaar vinden veel andere mannen dat ook, want inmiddels zijn de levensechte, kunstmatige bedgenotes niet aan te slepen. Multi-alles-man Johan Vlemmix bouwde in de kelder van zijn eigen mansion zelfs een heel Bordoll; een bordeel met sexpoppen.
Gekke Japanners
Hoe ver Vlemmix daarmee inmiddels gevorderd is, geen idee. Maar klaarblijkelijk voelen steeds meer mannen mensen zich oprecht aangetrokken door een sex bot. Zozeer, dat er al ettelijke (pseudo-)huwelijken tussen man mens en robot c.q. pop voltrokken zijn, vooral in Japan. Het aantal human-synthetic relationships groeit gestaag.
Nu is Japan wat dat betreft een raar land bij uitstek, met hun Hikikomori-fenomeen en mannen die zelfs virtuele Manga-zangeressen trouwen, maar ook in andere landen kiezen steeds meer mannen mensen voor een relatie met een robot in plaats van met een levende partner. Nou ja, als ze maar happy zijn, toch?
Onwennig? No more!
In de film ‘Lars and the real girl’ (2007) was het allemaal nog onwennig en gek, zo’n sex bot als vaste vriendin, maar dat is het tegenwoordig al lang niet meer. Er heeft een ware seksuele tech-revolutie plaatsgevonden. En als de vraag naar sex bots en robo-companions explosief stijgt, worden ze vanzelfsprekend steeds verder ontwikkeld en meer geproduceerd.
Pure harmonie
Ontmoet de meest geavanceerde robodame op dit moment: Harmony. Ze wordt gecreëerd door Abyss ‘RealDoll’ Creations. Hoe, dat zie je onder andere in dit hoogst interessante filmpje over de ‘Rise of the Sex Robots’.
Zo is er de Amerikaan Davecat (nickname) met maar liefst 3 synthetic sex mates. Met één daarvan, de paarsharige Sidore, is hij zelfs getrouwd. Niet wettelijk – dat kan (nog) niet – maar wel gevoelsmatig. Met ringen en alles. Davecat is een ware Dollophile, een poppofiel.
Of neem (haha, neem) nu meneer TJ Foxx, first generation iDollator from New Jersey. Hij heeft – met goedvinden van zijn zeer praktisch ingestelde echtgenote – een pop, Tasha, aangeschaft om hem gezelschap te houden. Dit omdat zijn vrouw te ziek is voor het één en ander, en meer in het hospitaal ligt dan in de echtelijke bedstee. Hij noemt Tasha zijn ‘silicone soulmate’. Ze zijn hártstikke gek op elkaar, aldus Foxx.
Probleempje
Maar al die doll lovers hebben hetzelfde ‘probleem’: wat gebeurt er met de onsterfelijke sekspartner na hun overlijden? Want het is natuurlijk onvoorstelbaar dat die partner dan doorverkocht zou worden. Of gesloopt? Of misschien gerecycled? Recyclen blijkt echter lastig. En duur, met zoveel verschillende materialen in (!) de pop. De kans op de vuilnishoop als laatste ‘pompstation’ is groot.
Davecat heeft zijn afterdeath policy al opgesteld: Eenmaal gecremeerd moet zijn in een zak verpakte as, in navolging van zijn zaad, in het hoofd van Sidore gepropt worden. De pop moet dan de rest van haar robotbestaan slijten in een glazen vitrine in het huis van zijn beste vriendin (van vlees en bloed), met een bord in haar handen waarop staat: “How terrible it is to love something that death can touch.” Maar… wat nu als die vriendin óók overlijdt? Waar gaat Sidore dán heen, met al haar hoofdelijke inhoud? Moeilijk, moeilijk.
Testament
Foxx is zó gek op Tasha dat hij haar, tezamen met zijn drie andere siliconen speeldozen, na zijn dood zal laten oppikken door goede vrienden, die dan ‘verder voor hen zorgen’. Dit alles vanzelfsprekend nog vóórdat de kinderen hun nalatenschap doorspitten. En alles testamentair geregeld, natuurlijk. Daar zit je dan, als real life vriend(in), met het volgepompte speeltje van een ander. Wat móét je ermee?
(Het hele artikel met alle ‘ins en outs’ over (c.q. van) de poppen van Davecat en Foxx lees je overigens >>hier<<)
Getermineerd en weggezet worden in de kast om er vervolgens nooit meer uit te komen, is ook geen perfecte optie voor zo’n ontwikkelde, gevoelvolle robot. En begraven mag niet. Vooralsnog geen begrafenisondernemer die daaraan wil beginnen, ook niet voor duur geld. Sex dolls zijn in feite gewoon ‘materieel erfgoed’; leuk voor de kleinkinderen en zo. “Kindertjes, opa heeft ons nog een spannende verrassing (inclusief verassing) nagelaten!” Ik zie het helemaal voor me.
Recyclen of ditchen
Sommige seksmusea wilden tot voor kort nog wel een pop ‘adopteren’ om tentoon te stellen, maar nu de aantallen overtollige sex mates explosief toenemen, is de lol daar ook snel vanaf. Blijft enkel de opties ‘duur recyclen’ en ‘goedkoop ditchen‘ over…
Hoe triest. Vooral als je bedenkt, dat die poppen met de steeds geavanceerdere AI ook van hun baasje ‘leren’ (geprefereerde standjes, manier van opgeilend praten), gevoelige sensoren hebben en zelfs een soort van (gewenste) persoonlijkheid kunnen ontwikkelen.
“Sorry dear, je hebt uitgediend en je vrijer is kassiewijle. Daar ga je, hop, in de shredder.”
“Nooooo-ooo-oo-o…”
Dát zijn de problemen der nieuwetijdse seksmaatschappij.
Ja dames, jullie óók
En ja, dames, jullie krijgen dit probleem óók. Want waar de sekspoppenindustrie tot nu toe een op de seksuele behoeften van mannen gefocuste business was, daar komt nu sex doll-fabrikant Sinthetics (video: ‘Making the world’s first male sex doll’), met ‘Gabriel’, een robo-hunk naar wens, voor een duizendje of vijftien. Fully customized en inclusief genotsknots op maat. Dus wees de verantwoordelijke vrouw die je altijd al was en denk er alvast over na: wat gebeurt er met jóúw seksspeeltje, als jij uitgepijpt en de pijp uit bent?
“Hey Roxxxy-baby, wat heb je voor ome Denis gekookt vandaag?”
“Ooh… zó lekker… en veel… oh Denis… mmm…”
