Bron: Unsplash.com
Het is weer de tijd van het jaar dat ik in zak en as zit. Een periode van zelfreflectie en keiharde realisatie, getekend door stagnatie en verwaarlozing. De afgelopen jaren word ik blijkbaar na de zomervakantie eraan herinnerd hoe klein babystapjes echt zijn. Per slot van rekening gaat, sinds ik de bodem van de put van dichtbij heb geïnspecteerd, mijn leven in babystapjes vooruit. Veel vallen en weer opstaan, steun zoekende aan objecten en personen om rechtovereind te komen. En daarna, tijdelijke triomf in de vorm van drie stappen voorwaarts. Dat is ook waar mijn volledige concentratie op is gericht.
Een blik vooruit, richting een klaarblijkelijk te ambitieus doel aan het eind van een langgerekte weg. Maar door vooruit te kijken zie ik alleen hoe ver ik nog ben verwijderd van de prijs, de koektrommel. Ja, je raadt het al. In plaats van te kijken naar de horizon, waarachter het beloofde land van honing en melk zich bevindt, zou ik achterom moeten kijken om te zien welke afstand ik al heb afgelegd.
Verandering van perspectief geeft vaker een beter totaalbeeld. Zo heb ik met enige regelmaat tegen mijzelf moeten zeggen dat mijn situatie er veel erger uit zou zien in menig ander land. Maar goed, ik zal niet de enige zijn die hypothetische omstandigheden zelden belicht gedurende een evaluatie. Met alle gevolgen van dien, althans voor mij. Want wanneer ik mijn situatie vergelijk met mijn directe omgeving: familie, vrienden, buren en andere kennissen, dan valt deze vies tegen. Dan wordt mijn val van de maatschappelijke ladder maar al te pijnlijk duidelijk.
Nee, vreemd is het niet dat ik perioden van depressiviteit ken. Wat mij daaraan echter vreselijk stoort, is dat ik dan alles laat. Ook de dingen die mij vreugde brengen. Kortom, dingen die dergelijke perioden aanzienlijk zouden kunnen inkorten. Zo heb ik al veel te lang niets geschreven voor onze lezeressen. Nota bene wanneer onze hopman en de voltallige redactie mij onderdeel hebben gemaakt van HMD’s redactionele familie. Waarbij ik slechts één opdracht mee kreeg, nl.: ‘Schrijven, schrijven, schrijven!’ Dat ik daarin enigszins tekort ben geschoten de afgelopen tijd, zou een understatement zijn.
Echter – omdat het mij de afgelopen jaren wel lukt om mijn vaste slot op PinkPress.nl te vullen, zelfs gedurende mentale tegenwind – weet ik wat de remedie is, althans tegen het uitblijven van schrijfsels. Het is mij duidelijk dat ik niet om kan gaan met de vrijblijvendheid, het uitblijven van gevolgen van niet genomen verantwoordelijkheid. Meer dan ooit moet ik mij nuttig voelen. Maar wanneer niemand in enige mate afhankelijk van je is, is er geen enkele verplichting. Geen motivatie, waardoor taken worden verzuimd. Nut is in rook opgegaan en maakt plaats voor de verwaarlozing.
Was het schrijven maar het enige wat ik verwaarloosde, maar ik zei al dat ik nalatig ben naar al wat mij vrolijker maakt. Het meest pijnlijke dat naar boven komt – nu, gedurende deze zelfreflectie – is dat ik de mij dierbare vriendschappen laat verpieteren. De notie dat ik morgen ook vrienden kan verblijden met mijn bezoek, maakt dat ik vandaag niet bij hen op de stoep sta. Het welbekende mañana, mañana! Maar mañana komt nooit, want het is altijd vandaag én morgen is altijd pas morgen. Zo werkt tijd nu eenmaal wanneer deze samenkomt met taal.
Ja, bovenop al wat mijn stemming zwart doet kleuren, komt de last van de realisatie dat ik een waardeloze vriend ben. Mea culpa! Het roer moet en zal om, al weet ik nu nog niet hoe.
Nee, je bent geen waardeloze vriend. Niet als je vrienden weten waar je mee worstelt. En dat is een gevecht op leven en dood. Laat de dood niet winnen.
Gelukkig is het voor mij geen gevecht op leven en dood. Al heel lang geleden ben ik tot de conclusie gekomen dat zelfmoord voor ongeduldige mensen is, wanneer je gewoon wacht komt de dood vanzelf. En ik heb kinderen! Die geven niet alleen kracht, maar maken voor mij ook een vroegtijdige levensbeëindiging onmogelijk
Desalniettemin, bedankt voor je bemoedigende woorden, Sas
Als jij je een waardeloze vriend voelt omdat je niet bij hen op de stoep staat… staan ze er wel bij jou?
Maar ik ken het gevoel, het duurt even voor je weer zin hebt in het leven… geduld! Het komt echt 🙂
En schrijven erover helpt je ook op de goeie weg
Dank je, Peet!
Nou, dat zij ook niet zo vaak bij mij aan de deur staan, heeft een reden. Ik ben van Eindhoven naar Amsterdam verhuisd. En de ongeschreven regel blijft dat de verhuisde op en neer moet reizen 😉
haha, tja.. dat is dan ook weer shit hè.
Ik kende die ongeschreven regel niet, wel zo eentje van ‘als je om hulp vraagt zijn we er voor je maar als je niets vraagt zoek het dan maar uit’ 😉
Da’s ook een waardevolle regel/advies 😉
Hé Waardeloze Vriend!
Wat een heerlijkheid dat je niet bij mij op de stoep staat. Dat je in je man’s cave blijft totdat je er weer klaar voor bent. Maakt het uit joh. Doe het op jouw manier. Vind een manier die bij je past. Niets ergers dan vrienden die zeggen: “kop op, we gaan gewoon gezellig……(vul maar in)”
Je wilt nu even niet gezellig…. (vul maar in). Je wilt alleen zijn en er op jouw manier uitkomen. Of, zoals Arjan (https://vrouwtjejas.nl/de-bipolaire-directeur/) zegt: “@#&^%$&*!!! Laat me met rust!”
Vrienden zijn de mensen die je met rust laten. Vrienden zijn de mensen die je met rust kunt laten.
Dank je, Greet
En het was me een genoegen om met Arjan kennis te leren maken