Bron: Pixabay
Ik was Zwarte Piet. Ooit.
Nog voor de hele discussie. Ik speelde Zwarte Piet op basisscholen, tijdens de optocht en in wijkgebouwen. Gitzwart geschminkt was ik.
Maar de afgelopen jaren speel ik deze allemansvriend niet meer.
Dat heeft niets te maken met de discussie.
Het komt omdat ik kinderen kreeg. En ik niet het risico wilde lopen om door hen herkend te worden. En zo een fantastische ballon door te prikken.
Ik heb warme herinneringen aan het Zwarte Piet spelen.
Vooral omdat ik mij elke Sinterklaasperiode één voorval herinner dat mij nog steeds een week hart oplevert.
Zwarte Piet -of ik- was op een basisschool.
Terwijl alle kinderen liepen te shaken van de suiker probeerde ik contact te maken met -wat later bleek- het kleinkind van de concierge.
Het kind had een verstandelijke beperking en het was erg lastig om contact met haar te krijgen.
De uren die ik op school speelde keek ik telkens even naar haar. Ik gaf een knipoog, maar ik bleef op afstand.
Het meisje probeerde mij te negeren, maar na een uur merkte ik dat ze het leuk begon te vinden.
Mijn mede-Piet deed malle dansjes op het podium, ik versierde de juf uit groep 8 en ondertussen kwam ik steeds dichter bij de kleindochter van de concierge.
Ze dook steeds weg. Ze boorde haar hoofd in het lijf van haar opa.
Maar ze keek me steeds vaker aan.
Vlak voordat Sinterklaas en Zwarte Piet vertrokken liep ik voorzichtig naar het meisje toe.
Mijn gitzwarte gezicht vlak voor het gezicht van de kleindochter.
Voorzichtig, alsof ik het spannend vond, stak ik mijn hand uit.
Met vuurrode wangetjes gaf het meisje mij een handje terug. Ik giechelde verlegen.
En ik gaf haar meer pepernoten dan zij en haar opa dragen konden en ik zwaaide toen ik richting uitgang huppelde.
In de kleedkamer ontdeed ik mij van de vette schmink.
De concierge kwam naar mij toe. Hij huilde.
Ik vroeg hem bezorgd of ik zijn kleindochter verkeerd behandeld had.
“Nee, integendeel,” huilde de grote man, “Jij bent de eerste in al die jaren die ze een handje heeft durven geven. Je kreeg contact met haar. En het was het mooiste moment uit mijn leven. Daarvoor kan ik je niet genoeg bedanken.”
En hij gaf mij een welgemeende knuffel. En ik was sprakeloos.
Samen stonden we in de koude kleedkamer te huilen.
Elk jaar, rond deze tijd, denk ik terug aan dit bijzonder moment.
Het geeft wat mij betreft weer dat Zwarte Piet een echte allemansvriend is.
En dat is de kerntaak van een goede Piet.
Welke kleur hij ook heeft.
Die laatste 3 zinnen