Dag papa

07-12-2018 door Gabriël van Eekelen

De ruimte is donker gemaakt.
Het bed staat in het midden. De snoeren verbinden het magere lichaam met machines.
Naast het hoopje mens staat de familie. Een arts houdt gepast afstand.
De sfeer is bedrukt.

Het moment is gekomen.

Met overslaande stem vertelt de arts dat men afscheid moet nemen.
De familie houdt zich groot. Maar ingehouden tranen werken niet mee. Ze rollen over de wangen.
Het graatmagere lijf wordt geknuffeld. Ongemakkelijk, precies zoals het in betere tijden voelde.

Op verzoek van vader wordt “The Great Gig In The Sky” gedraaid.
Papa wil het horen, vlak voordat hij aarde verlaat.
De emotionele kakofonie aan klanken schallen door de kille kamer.

En dan is het stil.

“Het is tijd,” raspt de arts.
Met respectabele pas beweegt hij richting de magere man. Klaar om een definitieve injectie toe te dienen.
“Wacht even.” Zegt de puberdochter, stellig.
De familie kijkt verbaasd naar het meisje.

“Papa, ik wil je nog wat vertellen.”

“Papa? Ik weet dat het goed zo is. Je hebt veel pijn geleden.
Over niet al te lange tijd zal je nooit meer pijn hebben. Maar ik vergeef het mezelf nooit als ik je dit niet gezegd heb.”

Ze haalt diep adem.

“Met jouw overlijden sluit ik een hele nare periode af.
Jij hoeft niet meer te lijden, maar ik ook niet meer. Nooit meer zal ik bang hoeven te zijn. Nooit meer hoef ik de badkamerdeur op slot te doen. En nooit meer zal ik in angst in slaap vallen, bang dat je me wakker maakt terwijl je naakt naast me ligt.
Je bent een hele, hele enge man geweest. Niets meer dan een narcistisch roofdier, op jacht naar seks.”

De familie kijkt met grote ogen naar het meisje.

“Denk je echt dat je ons geheim mee het graf in neemt? Dat je nog had kunnen genieten van jouw familiaire moment, zo vlak voor je dood?
Ik dacht het niet, papa. Weet dat ik je haat. Sterf met de wetenschap dat jouw familie weet wat je me hebt aangedaan.”

Na deze woorden loopt het meisje de kamer uit. Ze kijkt niet meer achterom.

De familie staart naar het schokkende lichaam.
Papa huilt, onhoorbaar. En de familie weet genoeg.
Één voor één loopt men de ruimte uit.

In de donkere, kille ruimte ligt een verschrompeld lichaam te schokken.

Een arts dient zwijgend de injectie toe.
“Dag ‘papa’,” sneert de arts, en hij loopt de gang op.

Niet veel later blaast papa zijn laatste adem uit.