#/media/File:Frank_Kramer.png)
Frank Kramer in 1979 (Fotobron: Wikipedia – Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid)
Als DWS, FC Amsterdam, Volendam, MVV, Telstar en FC Haarlem op je cv staan, dan heb je bij mij al een streepje voor. Je kan niet anders dan een liefhebber zijn. Stel je bijvoorbeeld maar eens voor dat Van Basten, Robben en Maradona geen bakken voetbaltalent hadden gehad. Dan waren ze echt wel wat anders gaan doen.
Niet Frank Kramer. Typisch iemand die liever bij de tegenstander van de Harlem Globetrotters speelt, dan bij de acrobatische basketballers zelf. Doorprutsen om anderen te laten floreren. Dat ging na zijn sportcarrière gewoon door. Met beroerde televisieprogramma’s presenteren, met slecht zingen en de laatste twintig jaar op onopvallende wijze sport van commentaar voorzien bij Eurosport.
Dit weekend kwam daar een eind aan. Voor één keer als Harlem Globetrotter, met een knal. Door bij de laatste wedstrijd van zijn loopbaan het hele potje te negeren. Hij lulde en zong over van alles, behalve over wat er op het veld gebeurde.
Frank is nu een held. Dat was hij al, maar nu zijn er iets meer mensen van op de hoogte. Tegenstrijdig genoeg omdat haast niemand hem live hoorde. Het was een Amerikaanse wedstrijd, dus hier midden in de nacht. Zelfs zijn eigen regie had niet de moeite genomen om de wekker te zetten. Hij kon ongestoord zijn gang gaan, denderde maar door.
Heerlijk. Niemand kan Frank wat doen. Na een laatste klus kan je iemand nou eenmaal moeilijk op staande voet ontslaan. Op twitter zie je dat zijn optreden alom gewaardeerd wordt. Hij verricht een daad die we allemaal zouden willen doen. Iets dat veel sterker is dan een geel hesje dragen.
Er gewoon echt helemaal schijt aan hebben. Hij verdient op z’n minst een hashtag. #jesuisfrank zou een mooi eerbetoon zijn, hoewel dat wat uitgekauwd is.
#frankkramer zou voldoende moeten zijn. Zijn doorsnee naam is heel sterk. Verzet namens ons allemaal. Jan Modaal was voor even Harlem Globetrotter.
Bedankt Frank.
