Bron: Pixabay.com
Hallo Jos. Mag ik Jos zeggen? We kennen elkaar niet, ik wil niet vrijpostig zijn.
Jos, ik wil je wat vragen. Wat weten we van je? Een incident, ik meen uit de jaren ’80, weggestopt in een dossier dat vervolgens verloren ging. Wat is er toen gebeurd, Jos?
Dat je een voorliefde hebt voor jonge jongens, waar komt dat vandaan? Je weet toch wel dat het niet kan, of vind jij van wel, Jos?
De nacht van 10 augustus 1998, heb je die nog helder voor de geest? Wat dacht en voelde je, toen de politie je aanhield? ‘Ik ben erbij!’ ‘Dit is het einde!’? Voelde je opluchting, of was je teleurgesteld dat je enkel als getuige gezien werd, ondanks je warrige verklaring voor je aanwezigheid in de buurt van de ‘crime scene’. Wat was je excuus? Folders rondbrengen? Werkelijk? Midden in de nacht?
Of was het een mengeling van opluchting en teleurstelling? Dat je je opgelucht voelde, kan ik me voorstellen. Niemand gaat graag naar de gevangenis, hoe schuldig hij of zij ook is. Was je niet een beetje teleurgesteld? Achter de tralies kan je niemand kwaad doen, dat weet je zelf ook.
Heb je je sindsdien in kunnen houden, Jos? Of was de verleiding, de behoefte te groot, te strek, te onweerstaanbaar?
Ging je daarom naar Polen? Omdat je het toch niet los kon laten? Of was het omdat je per se bij de scouting wilde blijven?
Je moest wel weg, niet Jos? Hoe was het, toen die oud-politieman je confronteerde en je daarna vriendelijk doch beleefd vroeg op te rotten. Bewijs had ie niet, voelde je je toch betrapt? Het lijkt verdacht veel op oneervol ontslag. Was het een vlucht, naar Polen? Voelde je je vrij en onbespied?
Het net begon zich te sluiten, langzaam maar zeker. Met als hoogtepunt, of dieptepunt zo je wilt, het DNA onderzoek, begin 2018. Werd de grond te heet onder je voeten? Vluchtte je daarom, eerst naar de Vogezen, om uiteindelijk in de buurt van Barcelona te eindigen?
Ik vraag me af wat er gebeurd is, die nacht van 10 augustus. Ik vraag me af of je het ooit met ons zult delen. Of de ouders en zus van Nicky, en niet te vergeten Peter R. de Vries, zullen weten wat er precies gebeurd is die nacht. Ga je het ze vertellen als je ze ziet, morgen, bij de eerste zitting?
Heb je je ooit afgevraagd hoe het voor hen was, Jos? Om verder te moeten leven zonder hun geliefde zoon of broer? Voel je schuld, of spijt?
Heb je nog iets meegekregen van het mediacircus? Alsof het niet warm genoeg was, van de zomer, deed jouw verdwijning de temperatuur nog extra stijgen. Mensen wensten je de vreselijkste dingen toe, je was al veroordeeld, nog voor je überhaupt gearresteerd was. Hoe voelt het, als mensen je dood wensen, en niet op een zachtaardige manier?
Waarvoor sloeg je op de vlucht, was het inderdaad schuldgevoel? Of was het ‘t idee van wat je te wachten staat in de gevangenis? Kinderlokkers en -moordenaars staan het laagst in de pikorde, dat belooft nog gezellig te worden.
Waarom Spanje? Waarom niet ergens in een godverlaten wildernis in Oost-Europa, waar niemand je zou kennen? Siberië of zo?
Wat er verder ook moge gebeuren, wat je precies gedaan hebt, het evenwicht moet bewaard blijven. Alles wat je doet, de keuzes die je maakt, hebben gevolgen. In dit leven of het volgende.
Ik waarschuw maar vast: karma is a bitch, Jos.
