Fotografie: Patty Vlietstra
6 Avonden heb ik gespeeld met mijn persoonlijke grenzen.
Ik deed mee aan een theatervoorstelling, (S)Exposure genaamd.
Net na de pauze moest ik mij uitkleden en met mezelf spelen.
Terwijl de zaal de schaamte weg bulderde.
Of ik moest de illusie wekken dat ik dat deed.
Ik stond achter een schot. Ik kleedde mij daadwerkelijk uit, maar mijn boxer bleef uiteraard aan. En het masturberen deed ik ook net alsof.
Maar toch.
Op dat moment -voor een volle zaal- sta je jezelf daar letterlijk behoorlijk bloot te geven. En ik voelde mij extreem kwetsbaar.
Ik ben ver over mijn persoonlijke grenzen gegaan, maar wat mij betreft is dat juist de essentie van theater; grenzen opzoeken en ze verleggen.
Alleen had ik niet gedacht daar zoveel last van te hebben.
Mensen die mijn blogs al een tijdje lezen kennen mijn achtergrond.
Ik ben behoorlijk open over het seksueel misbruik dat mij is overkomen.
Lees deze blog en je bent op de hoogte.
Juist deze achtergrond heeft mij doen besluiten om de rol met beide handen aan te pakken.
Grenzen benaderen, aanvallen en overwinnen. En achteraf trots zijn op het resultaat.
Dat is mij niet gelukt.
Elke voorstelling stierf ik duizenden doden. Tijdens de bewuste scene moest ik mijn uiterste best doen om niet te dissociëren.
Na de voorstelling moest ik mij afzonderen. Tot mezelf komen. De onrust uit mijn lichaam lopen. Het verleden laten waar het hoort en terug naar het heden gaan. De foyer binnen lopen en de toeschouwers begroeten. Opmerkingen verwerken. Lachen. Grapjes maken.
Voor de voorstelling functioneerde ik louter met mijn clownsmasker op.
Ad rem zijn. Bagatelliseren. Niet laten blijken hoe de stress mijn functioneren langzaam maar zeker overnam.
Niet dat de spelers dat wisten.
Of de regisseur. Zelfs de heldin die mij elke voorstelling kwam ophalen en thuis bracht had geen idee. Ik streed mijn strijd zoals ik altijd gestreden heb. Alleen.
En tegen mezelf.
Omdat ik mijn medespelers niet wilde belasten met mijn innerlijke doodstrijd.
Terwijl openheid van zaken mij waarschijnlijk heel veel lucht gebracht had.
Zonder enige twijfel had ik begrip en steun ontvangen.
Maar ik viel terug in oude gewoontes; blokkeren en niemand toelaten.
Nog steeds heb ik last.
Ik slaap slecht. Ik ben onrustig. Lichtgeraakt. Gestrest. Onbereikbaar. Over-emotioneel.
Toch ben ik trots.
Want nu weet ik waar ik sta.
Deze rol had ik 10 jaar geleden nooit kunnen spelen. Over 10 jaar kan ik hem misschien met verve spelen.
Maar ik ben gegroeid. Ik sta aan de frontlinie. De grenzen worden bevochten. De overwinning is in zicht.
Ik hoop dat meneer pastoor vanaf de andere zijde naar het stuk heeft zitten kijken.
Ik hoop dat hij mijn innerlijk gevecht heeft gevoeld. Tot in zijn broze botten.
Want dan zal hij zijn wapens afgooien, en kan ik over mijn grenzen stappen.
Zielsgelukkig.
Beetje wist ik het wel dat je het hier moeilijk mee zou hebben. Ken je geschiedenis een beetje. Getwijfeld of ik je wel moest vragen, maar ik weet dat je een uitdaging niet uit de weg gaat en dat juist jij deze rol op deze manier zou kunnen spelen. En dat is ondanks je innerlijke strijd meer dan gelukt. Diepe respect! Voor het aangaan en volbrengen van je quest.
Hoop dat je snel je rust weer vindt.
Jij hebt eruit gehaald wat erin zat. Zonder zwaard of schild. Kwetsbaar. Zonder controle, jezelf overgegeven. Door het vuur gegaan. Zuiverend van wat een ander je heeft aangedaan. Wees lief voor jezelf. Wij hebben jou lief X
Toen je aankondigde dat je deze rol ging spelen, dacht ik al: wauw, wat knap dat uitgerekend HIJ dit doet. Respect. En dat respect is nu nog veel groter, dit gelezen hebbende. Ik vind het ongelooflijk knap en sterk dat je het tóch gedaan hebt. En volbracht hebt. Overwonnen hebt. Nu is de tijd aan jou, om jezelf toe te staan in te zien dat JIJ de winnaar bent. Een diepe buiging voor jou, Gabriël. X
Diep , diep respect, voor jou, hoe je dit gedaan hebt. Ben trots op jezelf, weer een horde genomen en misschien niet helemaal overwonnen, maar toch……………. Weer een stap verder.
diep respect voor je doorzettingsvermogen en je geheel eigen aanpak van je innerlijke strijd…
ik hoop ook dat je snel je rust weer terug vindt, maar hier kun je heel trots op zijn
Ondanks dat ik al maanden de kaartjes binnen had via de mail voor kasteel Waterloo is het ons helaas niet gelukt om er bij te zijn zoals je weet
Als ik het vorenstaande lees heb ik alleen maar respect voor je