Van ons, voor jullie...
Bron: Pixabay.com
Het is oudjaar en men is op z’n sjiekst
Het glas geheven, de seconden snellen
Dan heb ik met mezelf het meest te stellen
En voel ik me op m’n melancholiekst
De klok slaat twaalf, de wijzers vallen samen
Men kust het eigen lief is even stil
En ik weet niet meer wat ik zeggen wil
Toch lukt het iets gevoeligs uit te kramen
Ik zeg: ‘Tegen nog meer van zulke jaren
Heb ik geen overwegende bezwaren’.
Elke week in je mailbox!
Uren van cerebraal tobben over hoe het nu 'verder' moet (nee, niet morgen maar daarna) met mijn verlaten-man-bestaan.
Zoals koeien na een lange winter op stal hupsend en dartelend de wei in dansen, zo snakken mannenbenen eveneens naar zonlicht en vrijheid. Het keurslijf beslist echter anders.
Ik weet niet of je ooit gescheiden bent, of uit elkaar gegaan. Maar je moet niet geloven wat ze zeggen. Je hoeft geen ruzie te maken over spullen. De kinderen hoeven niet als pionnen in een schaakspel te worden gebruikt. Dat is oorlog by proxy. Het ging nooit om spullen.
De telefoon gaat. Een jonge mannenstem vertelt mij enthousiast dat ik een prijs heb gewonnen! Is me dat even een partijtje boffen!
Blogjes schrijven over het geloof is een gevaarlijke bezigheid. Want hoe keurig je ook binnen de lijntjes wilt kleuren omdat je het onderwerp met alle respect wil behandelen, altijd stuit je wel iemand tegen de borst.
Je vriend is de laatste tijd meer met zijn telefoon bezig dan met jou. Dan ligt ineens zijn telefoon op het dressoir. Je vriend is er niet. Hoort je niet. Wat doe je? Kijk jij?
