Bron: Libreshot.com
Doh! De brief uit Leeuwarden bezorgt me een inmiddels bekend Homer Simpson-momentje. Een snelheidsboete op de A2 bij Breukelen. Ik weet het al jaren, maar het lukt me maar niet om daar honderd te rijden. Waarschijnlijk is deze clichéboete inmiddels de meest betrouwbare en constante bron van inkomsten bij de overheid. €39 deze keer. Vijf kilometer te hard.
Het was op een dinsdagmiddag, 13.02, half december. De kaarsrechte vijfbaansweg lag tot aan de horizon voor me open. Ik weet uiteraard van de strenge controle en de belachelijk lage maximum snelheid, dus hield me in, dacht ik. Vijf kilometer nog. Doh!
De bordjes langs dat traject helpen ook niet bepaald. “Tussen 6 en 9”. Daarbuiten mag je er 130. Ik word een kind dat langs een afgesloten ijscokar loopt.
Vroeger met gym mochten wij, jongens, bij trefbal nooit op ons hardst gooien, tegen de meisjes. Het waren de enige momenten in mijn schoolbestaan dat ik tegen gemengd onderwijs was.
Iets dat begeerlijk is, kan door restricties een oergevoel onderdrukken. De overheid wordt dan een irritante zeurpiet. Roken is dodelijk. Je bent een rund als je met vuurwerk stunt. Ben je Bob, zeg het hardop.
Je vader en moeder op hun vervelendste momenten. Of nog erger, de vader en moeder van een vriendje. Tegen hun laat je je donkerste kant gegarandeerd niet zien. Krop je alles maar op.
Toch nog vijf kilometer te hard. Ik snap dat de files breder gemaakt moeten worden, maar als de mogelijkheid er is, zal je toch ook van die racebaan moeten kunnen genieten. De drift om te hard te rijden is veel sterker dan mezelf.
Een zelfbestuurbare auto zou voor mij zo slecht niet zijn. Al denk ik wel dat mijn ingesnoerde driften mij dan bushokjes gaan laten slopen. Vooralsnog leveren ze de overheid tenminste nog €39 op.
