Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
Zoon is gediagnosticeerd met McDD.
Het gedeelte extreme angst kwam voorbij, toen hij dacht ziek te zijn.
Onze dochter had een flinke griep te pakken, mijn vrouw had koorts en ik was ook gammel.
Zoon bleef gelukkig gevrijwaard.
Tot hij een steek voelde. Zijn hersenen gaven direct de melding; doodziek.
Elk half uur wilde hij temperaturen.
Dat werd een obsessie. Het ene moment stuiterde hij zijn energie weg, het andere moment kwam hij met verwrongen gezicht vertellen dat hij zichzelf erg grieperig voelde.
Zo’n drie keer gaven we toe aan zijn verzoek om de temperatuur op te meten. Hij had een tiende graad verhoging. Niet iets om je zorgen over te maken.
En zijn verdere klachten waren ook niet zorgwekkend. Zeker niet in combinatie met het gedrag dat hij liet zien.
Maar daar dacht Zoon anders over.
Ten langen leste gaven we hem een paracetamol, vlak voor bedtijd.
Zoon ging slapen, maar niet voordat hij een emmer naast zijn bed had gezet.
Hij slikte nog snel wat melatonine en wij waren opgelucht dat we deze dag weer overleefd hadden.
De nacht werd echter een ramp.
Net nadat ik in droomland dwarrelde gilde Zoon volledig in paniek zijn moeder wakker.
Zoon wist zeker dat hij stervende was. De koorts was ondraaglijk, de pijn in zijn borst onmenselijk en hij voelde enige vorm van misselijkheid opkomen.
Hij schreeuwde het uit. De houtgreep moest toegepast worden en vooral moest moeder uiterst kalm op hem blijven inpraten.
Na een kwartier werd Zoon rustig.
Mama ging terug naar bed.
En dat ritueel heeft zich die nacht zeven keer herhaald.
Niet dat ik er veel last van had; ik word niet eens wakker als een scheepstoeter op vol volume in mijn oor tettert.
Maar de zevende keer -toen mijn vrouw het echt niet meer trok- mocht ik naar mijn zoon.
Met mijn lobbige onderbroek op half zeven, mijn krakerige slaapstem en met mijn ogen op standje knieholte vroeg ik hem wat er aan de hand was.
“Ik ben in paniek papa. Niets om je zorgen over te maken. Welterusten.”
En meneer viel als een blok in slaap.
Ik vermoed dat het beeld van een slaperige vader hem meer angst aanjaagde dan de dood.
Heb ik weer.
Meer blogs over McDD vind je hier.
Je schrijft prima en je toont je opgewekt over het probleem dat zich niet aan jou voordeed. Wat beter kan, is begrip van de situatie krijgen.
Kinderen zijn spiegels. Ze zijn niet het probleem maar tonen het probleem. Genees de (relevante) ouder(s) en het probleem is weg als sneeuw voor de zon. Je kunt mij meelen voor opheldering.
Zoals op Facebook al uitgelegd maak ik geen gebruik van je aanbod.
Je denken is wat mij betreft te eenzijdig om er serieus op in te gaan. jij noemt dat op Facebook tunnelvisie, maar die bal kaats ik graag naar je terug.
Ik ben het gedeeltelijk met je eens, kinderen kunnen een spiegel zijn. Maar wanneer je een kind hebt met een beperking zoals MCDD geldt dit maar voor een klein percentage. Daarnaast is het stuk inderdaad heel luchtig geschreven. Het was een zeer zware nacht. Maar dat is ook de bedoeling van de schrijver geweest. Er is voldoende professionele hulp (die gespecialiseerd zijn op MCDD) in dit gezin dus vandaar dat uw goed bedoelde hulp wordt afgewezen.