De Verlaten Man (179) – Een doos met lol

19-01-2019 door Denis Enkeling

Bron: Morguefile.com

Als verlaten man vraag ik mij regelmatig af waaróm ik nu eigenlijk verlaten ben. En ook steeds weer opnieuw verlaten word. Soms heb ik het gevoel dat vrouwen innerlijk luid gillend van me wegrennen. Dat is natuurlijk niet het geval, maar toch. Ze gaan.

Plop, plop, plop

En dat, terwijl ik toch best wel een aardige vent ben, vind ik zelf. Ik zie er niet slecht uit, ik heb een prima baan, ik ben best een acceptabele, zorgzame vader, ik ben rustig en nadenkend en ik ga nooit fysiek vreemd. Geestelijk is een ander verhaal, maar daar kan ik niks aan doen: dat hoort bij het mannenbrein. Die fantasiedames ploppen gewoon omhoog in de hersencellen. Plop, plop, plop! En trouwens, ik wil de vrouwen niet de kost geven, die in hun fantasieën ook met heel andere mannen in de weer zijn, dan met degene waarmee ze op dat moment in bed liggen.

Zelfspot, anderspot

Ik dwaal af. De verlatingsoorzaak, daar hadden we het over. Ik denk dat ik die nu wel heb weten te pinpointen. De meeste vrouwen snappen míj prima, maar mijn humor totaal niet. Ik lijk namelijk een stille, vooral op sociale media. Dat vinden de meesten geruststellend. Maar in werkelijkheid ben ik een tamelijk cynische, sarcastische persoon. Zelfspot is mijn tweede voornaam, maar anderspot is mij allesbehalve vreemd.

Kortom: Ik plaag (te) graag. En dat doe ik zó goed dat de vrouw in kwestie niet snapt dat het allemaal maar een geintje is. Ik ben gek op elkaar dollen. Wederzijds in de maling nemen. De draak steken met. Hinnikend een loopje nemen met bepaalde – al dan niet mindere – eigenschappen of uitspraken van de ander.

Doodanalyseren

Daarbij ga ik er automatisch vanuit dat die ander snapt dat ik enkel aan het dollen ben. En dát is dus blijkbaar niet het geval. Want ik ben een man. En als vrouwen iets serieus nemen, dan zijn het wel de opmerkingen van de man die ze op het oog hebben. Álles wordt doodgeanalyseerd.

Waarom zegt hij dat nu weer?
Zou hij het werkelijk serieus bedoelen?
Hoe kan ik het beste reageren? Gevat en net zo hard terug spottend?
Of gewoon maar niks zeggen?
Oei…

En dan schieten ze in de stress. Want onzekerheid. En onzekerheid betekent: weg conversatie. Weg goed gevoel. En uiteindelijk: weg vrouw. Terwijl ik alleen maar een beetje lol trapte.

Fijn, een onderzoek

Nu kwam ik via een artikeltje op LADbible (ja, sorry) terecht bij de samenvatting van een onderzoek van ene Jeffrey Hall uit 2015. Hall onderzocht in maar liefst 39 studies meer dan 15.000 mensen in relaties, over een periode van 30 jaar. (Het hele onderzoek kun je hier lezen).

Toen ik ‘t las, stroomde er direct een tsunami van hoop door mijn aderen. Conclusie van het onderzoek: De gelukkigste koppels weten hoe ze de draak met elkaar kunnen steken en waar ze daarbij de lijn moeten trekken. De wetenschap toont aan dat lol hebben, vooral ten koste van elkaar (!), een koppel sterker kan maken.

Gedeelde lol is dubbele lol

Letterlijk staat erin: “Sharing [the same kind of] humor may function in a manner very similar to having an agreeable and warm personality, yielding a higher probability of relationship success.” Hall concludeert dat het delen van dezelfde soort humor, het plagen (én weten wanneer je moet stoppen) en lachen met – en over – elkaar, kritische bestanddelen zijn voor het opbouwen van een succesvolle, langdurige relatie.

Nu snap ik het allemaal veel beter. En helemáál waarom mijn ex en ik zo gruwelijk tegen de vlakte gingen. Mijn ex is namelijk volledig gedehumoriseerd. Geen greintje lol. Zo ook vele van mijn doorstane dates. Zij snapten mijn humor niet. En ik de afwezigheid van de hunne nog minder.

Niet té gemeen

Naast het feit dat ik die lijn, die lolgrens, nog even heel goed zal moeten bestuderen, heb ik dus simpelweg mijn draaksteekmaatje nog niet gevonden; die ene vrouw die wél bij mijn humortype past. Eentje die een ingebouwde voelspriet voor droge ironie en bijtende spot bezit (LOL!). Maar: teveel mag ook weer niet van Hall. Niet té gemeen dus. Dat is niet goed voor de bonding.

Hoe dan ook. Dé mens-voor-mij mag best een doos zijn (hebben), maar alsjeblieft wél een doos vol met lol. Míjn lol. Dan leven we samen vást nog lang en lachend.