Credit: Markus Spiske / Unsplach.com
De trend van bands die jaren na hun uiteenvallen weer samenkomen lijkt ook in 2019 onverminderd door te zetten. Soms is dat leuk, soms meer dan leuk maar soms lijkt de relevantie ver te zoeken. Inmiddels lijkt het een trend te worden die de ene na de andere stilgevallen band stimuleert voor een re-run.
De comeback van een band is niks nieuws. Hoe uniek de comeback is heeft met veel zaken te maken. Hoe groot en populair was de band? Hoe lang zijn ze ‘weg’ geweest en waarom was dat? Een band als de Eagles, waarvan de leden bij hun laatste optreden in 1980 bijna vechtend het podium verlieten en veertien jaar later tóch weer samen optraden is tamelijk bijzonder te noemen.
Wat ook meespeelt is om wat voor reünie het gaat. Wordt het een eenmalige gebeurtenis, of staat er een complete tour op het programma? De reünie die niemand aan zag komen was die van Led Zeppelin in 2007. Niet zo raar, want de originele drummer John Bonham was behoorlijk dood. Gelukkig was zijn zoon ook behoorlijk vaardig achter de drumkit en bereid zijn vaders plaats in te nemen. Het reünieoptreden vond plaats in de Londense O2 Dome en was slecht eenmalig. Voor de show waren slechts 20.000 kaarten beschikbaar. De band had met gemak duizend avonden de O2 kunnen vullen, want er waren online meer dan 20 miljoen ticketaanvragen.
Kijken we naar Nederland, dan is de wederopstanding van Doe Maar een typisch voorbeeld. In 1984 gestopt omdat de leden geen controle meer over hun eigen band hadden en ze niet meer konden instaan voor de veiligheid van hun fans, kwamen ze in 2000 voor het eerst weer bij elkaar. Een lekker verlengstuk van het bandsucces dat met een uitgebreide clubtour in 2018 een laatste wapenfeit had.
Bandreünies, ik snap ze wel. Het is ook niks nieuws. Bands hebben iets magisch. Ik zat ooit dertien jaar in dezelfde band en een aantal van die gasten zijn nog steeds bijzonder goede vrienden van me. We zouden zomaar weer muzikaal kunnen samenkomen. Een aantal leden van de oude bezetting maakt helemaal geen muziek meer, een ander staat na een bescheiden succesreeks met weer een andere band aan het begin van een lucratief soloproject. Zelf rommel ik alweer bijna vijftien aan met een metalband.
Ondertussen zie ik om me heen talloze Nederlandse bands die ooit zijn gestopt, weer samenkomen. The Undeclinables, Heideroosjes, Fatal Flowers, Urban Dance Squad, Johan, Krezip en zelfs Toontje fucking Lager…allemaal Nederlandse bands die succes in binnen- en soms buitenland kenden, op de grootste festivals speelden en toch ergens zijn gestopt. Of dan toch in elk geval voor een bepaalde tijd. Niet dat al deze bands mij persoonlijk evenveel boeien, en zolang het Kane of De Kast niet op ideeën brengt vind ik het prima.
Geen idee of het altijd al zo was, maar het lijkt momenteel wel erg een trend te zijn. Dat elke band tegenwoordig denkt, “Oh maar hullie doen het ook!” en vervolgens zelf niet wil achterblijven. Vandaag hoorde ik dat K-otic opnieuw bijeen komt. “WIE?!” hoor ik je denken? Yep. Een vergane tienersensatie die in een bepaald tijdvak leuk was voor een selecte groep mensen, maar inmiddels bar weinig relevantie in hun donder hebben tenzij het op een Nineties themafeest is.
We hoeven niet allemaal tot een Rolling Stones-achtige leeftijd op de planken te staan, maar als je jezelf als hupsende dertiger op een podium terugvindt om er hijgend ‘Damm I Think I Love You’ te gaan zingen, moet je jezelf toch even achter de oren krabben.
