Bron: Morguefile.com
Ik heb een on-off-relatie met datingsites. Ik heb meerdere platformen (+ inhoud) uitgeprobeerd, maar het is het allemaal nét niet. Datingsites en ik, wij matchen niet. Zelfs Tinder (en minder) heb ik na korte tijd weer aan de wilgen gehangen. Teveel nepprofielen, oftewel: FAKE SCREWS!
Ik ben sowieso een beetje uitgekeken op vrouwen ‘in mijn directe omgeving’; da’s alleen maar lastig gebleken. Want iedere keer als er iets was, wat een dame – theoretische – niet beviel of niet vertrouwde, stond ze meteen op de stoep.
Duitse dames dan?
Nu ben ik, zoals misschien wel bekend, ook veel werkzaam in Duitsland. Het overkoepelende orgaan van ons magazine zit daar. Vooral in de Ruhrpott roeren wij in de pot, om maar eens even bij het thema te blijven. Persoonlijk roer ik vooral online, op afstand, in de potten, maar mijn Duits is best aardig en zo af en toe ben ik ook ter plaatse, dus nam ik mij voor om mijn focus naar Duitse dames te verleggen. Misschien zijn die echter. En degelijker. En vooral: niet zo dichtbij.
Koele kikkers
Facebook – reeds in the know voor wat betreft mijn werklocaties en mijn dating activiteiten – had dat natuurlijk meteen door en stelde mij prompt een (voor mij geheel onbekend) Duits (!) datingplatform voor. Eentje met de geweldige naam “KissNoFrog”.
Nu heb ik al meer dan zat koele kikkers gekust (dat weet Facebook vast ook al lang), dus dit was op zich een welkom voorstel, hoe toevallig ook. Ik besloot eens door het sleutelgat te loeren. “Flirten, Chatten und Verlieben” stond er groots en aanlokkelijk bovenaan. Dát wilde ik best wel een keer meemaken.
Louche liefjeszoeksite
De homepage zag (en ziet er nog steeds) erg aanlokkelijk uit: 18 stuks goed gefakete, ‘echte’ foto’s van keurig netjes om-en-om gerangschikte mannen en vrouwen. Alsof ‘t een 50%-verhouding is. Als je er meer wilt zien, moet je óf de pagina even refreshen (en weg was mijn in de boom hangende blondine, verdwenen in het zwarte gat dat ‘louche liefjeszoeksite’ heet), óf een kosteloos account aanmaken. Je kunt ook direct met Facebook inloggen, maar dat leek me toch minder verstandig, gezien mijn ziekelijke behoefte aan anonimiteit.
Maar toen. Begon de kermis best wel koud te worden. Ja, je kunt je inderdaad geheel kosteloos aanmelden. Dan heb je een account (en zij jouw gegevens), maar meer ook niet. Je ziet nog steeds he-le-maal niks. Zo goed als geen functies of zoekmogelijkheden en een hoogst onoverzichtelijke, bar slecht geprogrammeerde site (en app).
Kijken is kopen
Om daadwerkelijk te kunnen zien wat KusGeenKikker te bieden heeft, moet je een 14daags testabonnement á €2,99 nemen. Dat noemen ze daar in Duitsland ‘Schnuppern’; besnuffelen. Op zich een zeer toepasselijke term, maar ik heb een hekel aan onverwachte geurtjes, dus daar had ik al geen zin in.
Ik wil gratis kunnen zien welke waar ik voor mijn geld krijg. Net als bij iedere andere online shop. Als iemand mij iets probeert te verkopen en ik mag niet eens zien wát hij mij wil aansmeren, hoef ik ‘t al niet meer. Ik ben niet van alle ratten ‘beschnuppert’, hè. Dan ga ik googelen op die persoon in plaats van op het product. Zo ook hier.
Oplichteralarm!
De kritieken van vele gefrustreerde gedupeerden vlogen me om de ogen. Men berichtte over ontelbare fake profielen, zelfs ettelijke dode dates (letterlijk, hè). Maar dat was nog het kleinere euvel. Het testabonnement verandert namelijk gelijk bij aanvang (!) automagisch in een premium-abonnement van minimaal 3 maanden, à – schrik niet – €49 euro PER MAAND (da’s nondeju bijna 600 euro per jaar). Zonder dat je daarvoor ook maar íéts hebt aangeklikt of bevestigd. Zonder dat je vooraf zelfs maar een prijs hebt kunnen ontwaren op de site.
Een stukje geld aftroggelen pur sang. De incassobureaus knijpen in hun handjes. Opzeggen kan alleen schriftelijk, per aangetekende brief. Erin trappen is geheel gratis. En klikloos. Pure oplichterij.
Een stinkende pad
Voor dat proefabonnement heb je immers je bankgegevens al ingegeven én er mee ingestemd dat zij geld afboeken. Helaas, niks 3 euro; meteen het grove werk: luttele 150 euro foetsie. Zonder instemming of bevestiging, zonder enige garantie dat je ook maar iemand vindt die jou ook wel wat vindt. Eerder met de garantie dat je toch niemand vindt, met die gevoelde 98% fake profielen.
Natuurlijk heb je die geluksgarantie nooit, maar dan ga ik toch echt liever naar de plaatselijke Nineties Disco (ieks) en kijk daar wel wat er nog vrij rondhangt. Maar goed, enkel met zo’n testsnuffelabonnement hang je dus al. En áls het je lukt om eindelijk van ze af te komen, word je alsnog je leven lang bedolven onder de spammails. Nooit meer vanaf te komen. Een gevalletje voor de Autoriteit Persoonsgegevens, als je het mij vraagt. En voor de rechter.
Ik ben een blij scepticus. Eerst googelen, dan direct wegklikken, zo luidt het devies. Ik ben wel weer even klaar met al die datingplatformen. KissNoFrog is zonder meer een besmeurde, lelijke, stinkende pad. Eentje die niet, nóóit in iets acceptabels zal veranderen. Kus ‘m niet!
