Beste oom Donald,
Toen ik nog klein was en nog maar net een beetje kon lezen, stond er in de Donald Duck een verhaal waar ik bijzondere herinneringen aan bewaar. Het enige beeld dat me nog voor ogen staat, is dat van een kleine lachende walvis en Kwik, Kwek en Kwak in een bootje op zee. Herinnert u zich nog waar u en de neefjes toen waren en in welk nummer ik dat verhaal terug zou kunnen vinden?
Doe uw best, alvast bedankt,
Uw oude fan, Pasquali
PS. Nu ik groter ben, snap ik best dat u al die jaren niet op mijn verjaardag kon komen, terwijl u het nog wel zo van plan was. Maar alsnog bedankt voor de kaartjes.
Bron: Pixabay.com
Mijn vader kan niet naar kantoor, want hij heeft spit. Ik heb geelzucht en ik kan niet naar school. Overdag moet ik stil zijn, want hij moet veel slapen.
Mijn ouders hebben mijn bed vlakbij het raam in de voorkamer gezet. Daar eet ik op voorschrift van de dokter suikerklontjes en maak ik de sommen die vriendjes van school aan het eind van de middag langs komen brengen. Op de distributieradio, de Groenteman, Moeders wil is wet en de Arbeidsvitaminen.
Het grote bed van mijn ouders staat in de achterkamer. Het is herfst en al eerder donker, achter de micaruitjes gloeit de kolenkachel. Na het eten mag ik met een stapel Ducks bij mijn vader onder de dekens kruipen. Als ik maar niet druk doe, want alles doet hem zeer. Ik spel de letters in de wolkjes van het verhaal terwijl ik hem probeer voor te lezen. Het licht dat door de glas in lood raampjes van de schuifdeuren valt. En de jonge walvis die lachend uit de blauwe golven springt.
Dichter bij mijn vader ben ik nooit meer geweest.
Hoi Pasquali,
Bedankt voor je mailtje.
Wat leuk dat je dit verhaal nog eens wilt lezen. Ik ben even mijn archief ingedoken en heb het verhaal in de bijlage gevonden. Dat stond onder andere in DD40-1957, DD37-1987 en het album Beste verhalen van Donald Duck 59.Veel leesplezier!
Groeten,
Oom Donald
Kort daarna gevonden op Marktplaats.
Geef een reactie