Credit: @pasvugts
Vandaag is Bob Marley jarig. De man is al jaren dood, zijn muziek leeft voor altijd voort. Fijne muziek, die ik met liefde doorgeef aan mijn kinderen. Daar heb ik er twee van. Bob niet. Die had er voor zover bekend elf; drie met zijn vrouw Rita, twee geadopteerde kinderen uit eerdere relaties van Rita en de rest bij verschillende vrouwen. In 1972 kreeg hij zelfs drie kinderen binnen in één maand (van verschillende vrouwen): Stephen (20 april), Robert (16 mei) en Rohan (19 mei).
Met die laatste heb ik een keer een goed biertje gedronken, zoals dat heet. Dat begon op een rondvaartboot in Amsterdam. Die boot was afgehuurd om koptelefoons en speakers van House Of Marley te promoten. Eco-vriendelijk geluidsspul met hout en zo, met een prima geluid bovendien.
Op de boot voer wat journalistenspul mee, mezelf incluis. Om de feestvreugde te vergroten mocht Brainpower ook mee. En Rohan. Rohan was de zoon van God, al probeerde iedereen daar zo gewoon mogelijk mee om te gaan. Dat hield in: aan boord komen, een handje schudden met de mensen van het PR bureau, met nog iemand van het tech-merk en met Rohan. Want ‘zoon van’, en dus gaaf.
De boottocht duurde ongeveer een uur. Dat is behoorlijk lang om alleen maar over koptelefoons, bluetooth boxjes en je blaadje te praten. Gelukkig was er een bar aan boord, waardoor de leuke mensen en gelijkgestemden al snel bijeen klonteren. Naast mijzelf betrof dat een verslaggever van Nieuwe Revu, een gemeenschappelijke vriend en Rohan.
Het werd gezellig, de biertjes bleven komen en na een uur meerden we aan bij de Westergasfabriek, waar nog een feest op de planning stond. Omdat het ijs inmiddels was gebroken bleef de voornoemde ontstane klont mensen bij elkaar hangen. Er was lol, er waren fijne gesprekken, er was nog meer bier en cocktails met blaadjes erin en mensen die met Rohan op de foto wilde. Want Rohan was de zoon van God.
Rohan was eigenlijk een American footballer, mede-oprichter van het koptelefoonmerk, had vijf (!) kinderen met Fugees-ster Lauren Hill maar die relatie was eigenlijk al over en ondanks de vrouwelijke aandacht ter plekke was hij niet iemand die daar vol op indook. Althans, niet op dat moment.
Want gezellig, dat was het wel, met Rohan en de rest. Het was een avond waarvan we achteraf zeggen, “Gelukkig hebben we de foto’s nog.” Vandaag maar weer eens een album van zijn pa draaien.
