Bron: Pixabay
Sinds kort werk ik in Limburg.
In Venlo, wel te verstaan.
Ergens in een groot gebouw naast de snelweg. Weggestopt in een diep liggende kelder.
Daar werk ik.
In de kelder is WiFi.
Maar het bereik is slecht. En het radiootje achter mijn bureau kan geen enkele zender vinden.
Behalve Omroep Venlo.
Waar ze – behalve rustieke modernistische muzak – ook regionale krakers draaien.
En waar de lokale middenstand met trots hun producten aanbiedt.
Zo hoorde ik een malle meneer gillen dat het bestelbusje eind dit jaar wel geleverd zou kunnen worden. “Maar bij garagebedrijf Andrace Rieu komt het busje zo. Busje komt zooo, busje komt zooo.”
En ik hoor mezelf denken dat men vroeger in de DDR bij de geboorte van een zoon direct een Trabant moesten bestellen. Na 18 jaar was dat ding wel klaar.
Terug naar Brabant kom ik voorbij een tankstation.
Deze staat bij de grens van Limburg. Op het roestige, vervallen bord zie ik € 1,29 staan.
Ik hoor mezelf denken dat de benzine hier nog communistische prijzen heeft. Het kost geen drol, maar je moet maar hopen dat ze nog voldoende op voorraad hebben.
Het heeft mij een week gekost om erachter te komen dat deze € 1,29 de prijs van een liter gas is.
Bron: Pixabay
De mentaliteit van de Limburgse forens is er ook eentje van een communistisch regime.
Men mag 130 rijden, maar harder dan 110 rijden die gepimpte Trabantjes niet.
Volg je voorganger, pas je aan. Als Lemmings keurig in een rijtje, en vooral niet opvallen.
Sterker nog; tuf eens verder Limburg in en je ruikt de kolenmijnen, zoals destijds in de DDR.
Onze hoofdredacteur is van oorsprong ook zo’n vlaaienpoeper.
Ook al woont onze kekke kale held al jaren in dat prachtige Brabant, spreek hem niet tegen! De toorn van Koelman zal op je nederdalen.
Google anders maar eens naar de vete tussen Luuk K. en Ruud de W.
Limburgers met enige vorm van macht hebben de neiging om dictatoriaal te werk te gaan.
Zou Limburg dan daadwerkelijk een communistische gemeenschap zijn?
Ik weet hoe een communistisch regime voelt.
Toen ik jong was, ben ik regelmatig in het voormalige Oost-Duitsland geweest.
De muur stond er nog, en het communistische regime heeft een immer durende indruk op mij achter gelaten.
De doodse mensen, de angst in hun ogen. Niet zelf kunnen nadenken. Niet kunnen beslissen. Volgen.
De armoede en vooral de weemoedige acceptatie van het lot heeft ervoor gezorgd dat ik mij altijd zal blijven afzetten tegen welke narcistische vorm van machtmisbruik ook.
Maar nee.
Die kekke Limburgers volgen geen communistisch regime.
Ze maken zich niet druk.
Ze doen hun ding. En als het vandaag niet kan komen ze morgen wel een keer terug.
Vier dagen per jaar gaan ze echter los. Om dat strakke keurslijf af te gooien. En daarna gaan ze door met niet opvallen.
Ik vind het prima.
Zolang ik via WiFi maar echt fijne radio kan luisteren.
Alaaf.
