Credit: Creative Commons
Het afgelopen weekend werden ze uitgereikt: de Grammy Awards. De belangrijkste prijzen namens de Amerikaanse muziekindustrie. Een soort Superbowl voor artiesten, met dus bijna louter Amerikaanse winnaars en winnaressen. Waarvan de helft overigens niet kwam opdraven bij het ceremoniele uitreikingsgala, uit protest tegen muzikaal onrecht dat, althans in hun ogen, de rap- en hiphop-scene overkomt. Je kunt er wat van vinden.
Eén keer was ik erbij, bij dat hele Grammy gedoe. Nou ja, niet direct in de zaal waar de beeldjes werden overhandigd. Wel in het poepsjieke l’Ermitage hotel in Beverly Hills. Ik had die week drie junkets in Los Angeles: persbijeenkomsten waarbij je eerst een nieuwe film bekijkt en een dag later round table interviews hebt met de cast en crew.
Bij aankomst in het hotel kregen we (naast mijzelf een alleraardigste Nederlandse collega-journalist) de indruk dat er iets gaande was in het hotel, al begrepen we niet goed wat precies. De entree en lobby werden van een extra vloerlaag voorzien en er werden wat trussen opgesteld rondom een DJ-booth. “Zal wel voor een feestje zijn”, dachten we nog.
Een dag later lag de rode loper buiten met paaltjes ter afzetting eromheen, stond er een detectiepoort bij de ingang en begrepen we de commotie: het was het weekend van de Grammy uitreikingen en het schoftelijk luxueuze l’Ermitage bleek te zijn afgehuurd door Interscope Records, de rap/hiphop/R’n B tak van Sony. Met een feessie op het dak. Ons werd aan het eind van de middag aangeraden om vooral rustig binnen te blijven, dan kwam het wel goed.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik bestelde een pizza via roomservice, deed een dutje en zocht rond half tien ’s avonds de lobby beneden op. Daar was het een drukte van jewelste! Een of andere DJ draaide hippe muziek en talloze dure zien-en-gezien worden mensen vulden de ruimte.
Het ware feest bleek echter op het dak te zijn, zo hoorden we, maar daar kwam je niet zomaar. De vier liften naar boven werden dan ook streng bewaakt door een reus van een securitybeer. Het was er dringen en hij liet amper iemand door. Te exclusief, schijnbaar.
Uiteraard hadden we alle reden om van de lift gebruik te maken: we beschikten tenslotte ‘gewoon’ over een kamersleutel van het hotel. “Well go ahead, sir”, sprak de security-reus terwijl hij ons door de afzetting liet. In de lift stond ik naast Adam Levine, die duidelijk in zijn nopjes was. “We’re going to the roof!” kirde hij meermaals, alsof hij net had gehoord dat zijn beste vriendje kwam logeren en ze van hun moeder een hele doos koekjes mochten leeg eten.
De lift ging tot de achtste verdieping. Vanaf daar kon je via het trappenhuis op het dak komen, waar een gigantische partytent stond. Zo kwam ik terecht op een van de meest exclusieve, vette Hollywood parties. Tjokvol celebs als Black Eyed Peas, Maroon 5, muzikanten, acteurs, de Hilton zusjes met hun entourage…absurd! De drank – fatsoenlijke Belgische pils in plaats van laf Amerikaans bier – werd gul door obers uitgedeeld. In een vlaag van euforie en dronkenschap toonde ik Jamie Foxx de tatoeage van mijn Bossche skyline. Hij was niet onder de indruk.
Ik schat dat er iets van 200 man binnen waren en er werd echt ongedwongen goed gefeest. Iets na enen dreef de menigte uiteen en maakten Snoop Dogg en Dr.Dre hun entree, om de aanwezigen te vermaken met een paar oldskool tracks. Serieus, als ik het zo schrijf klinkt het net als een droom. Ach, gelukkig hebben we de beelden nog.
