Fotobron: Wikipedia – Herman Beekers
Het is vast niet langs je heen gegaan. Sylvana Simons had in de Amsterdamse gemeenteraad een debat aangevraagd naar aanleiding van de ‘suicide by cops’ bij het Nederlandse Bank gebouw. Politici, journalisten, twitteraars en Wesley Sneijder rolden over elkaar heen om Sylvana op het matje te roepen. Wat ze deed kon echt niet.
Eerlijk gezegd was het wel een beetje langs mij heen gegaan. Pas vanochtend ging ik me er echt in verdiepen. In de startblokken om me ook lekker aan Simons te ergeren. Helaas, ik heb er van alles over gelezen. Verschillende tweets over gezien. Maar het lukt me niet. Iets heel raars heeft de Bij1-politica niet gedaan, volgens mij.
Een man is omgekomen na eenentwintig schoten van de politie, een voorbijfietsende voorbijganger is ook geraakt. Wat de omstandigheden verder ook waren, deze kale feiten lijken me genoeg voor wat vragen bij een volksvertegenwoordiger.
Dat het een psychiatrische patiënt was met een doodwens, verandert de zaak wat mij betreft niet enorm. Hij had een mes en een neppsitool bij zich.
Ik heb niets tegen de politie en vertrouw erop dat ze hun taken naar eer en geweten uitvoeren. Toch begrijp ik niet wat mevrouw Simons verkeerd heeft gedaan met het aanvragen van een debat hierover.
Oké, het is Sylvana Simons. Dat sociale media ontploften en vuur spuwden is totaal niet meer interessant. Wat me wel verbaasde was de enorme verontwaardiging van haar collega-raadsleden? Ook daar is ze duidelijk niet geliefd.
Sylvana zegt het zelf goed. “Ik ben een brenger van vervelende waarheden en dan komt het mij vaak duur te staan. Maar dat neemt niet weg dat dit ook een realiteit is die ook aandacht verdient.”
De politica snijdt taboes aan. Dingen die de meesten helemaal niet toe willen laten. Het gaat in dit geval – wat mij betreft – helemaal niet over discriminatie. Ik neem graag aan dat politieagenten verschillend reageren op verschillende etniciteiten, het zijn namelijk mensen. Maar de felle reacties van raadsleden zitten misschien nog dieper. De Bij1-fractieleidster mort aan het blindelingse vertrouwen wat we in de politie moeten kunnen hebben. Een instituut dat staat voor het overheidsmonopolie op geweld. Hier niet volledig op kunnen vertrouwen is eng. Je bent je leven niet meer zeker.
Ik begrijp dat veel mensen de brief van de agent die er bij was een sterk tegenargument vinden. Zijn standpunt is helder. Het moet een traumatische ervaring zijn. Het werk van de beste man is belangrijk en dat agenten dit naar eer en geweten doen, dat lijkt me waar. Dat betekent toch niet dat er geen vraagtekens bij geplaatst mogen worden?
Burgemeester Halsema doet haar werk goed en zegt het in de raad als volgt: “Je wordt agent omdat je mensen wil dienen. Omdat je de stad veiliger wil maken. Het is een nachtmerrie en traumatische gebeurtenis voor de agenten. Deze agenten verdienen ons inlevingsvermogen en niet ons oordeel. We kunnen trots zijn op onze politie.
Dingen die je als burgemeester hoort te zeggen. Simons heeft ook niets gezegd wat hier tegenin gaat. Ze heeft geen oordeel geveld. Ze wil een discussie tussen volksvertegenwoordigers om de kwaliteit van de inzet van het geweldsmonopolie te waarborgen. Zij vraagt eerder om wat inlevingsvermogen.
Dit was misschien geen goede timing. Haar vraagtekens vielen wellicht te vroeg. Ze raakte verschillende snaren die emotie opwekten. Maar dat Sylvana Simons zo door collega’s wordt geschoffeerd, is me een raadsel. Zeggen dat ze nederig moet zijn, op de persoon spelen.
Dat haar plan massaal wordt afgewezen, lijkt me het probleem niet. Dat is politiek. Maar dat er zo vuil vanuit emoties wordt gereageerd vind ik vrij kwalijk. Je gaat haast denken dat mevrouw Simons iets verkeerds heeft gedaan.
Mijn inziens doet ze gewoon haar werk. Maar als ik dan op Twitter al die woede zie, dan begin ik aan mezelf te twijfelen. Wat zie ik over het hoofd? Is er iemand die het me – zonder emotionele argumenten – uit kan leggen.
Wat je over het hoofd ziet is dat mevrouw Simons haar vragen gebruikt om stellingen te poneren. Haar vragen zijn daarmee onderdeel van een toneelstukje. Dat mag natuurlijk, want dat is het spel dat politici spelen, maar ik begrijp de ophef dus wel.
Ik vind absoluut niet dat de collega-raadsleden in de Stopera haar hebben geschoffeerd. Ze waren diep teleurgesteld over het tijdstip dat ze heeft gekozen om haar onderwerp voor het voetlicht te brengen. Raadsleden mogen hun afkeuring naar elkaar toe uiten, dat is niet hetzelfde als schofferen.