Bron: pixels.com
“Of je kiest voor het bier, of je kiest voor je gezin. Aan jou de keuze. Maar ik kies voor de veiligheid van de kinderen en van mezelf.”
Bovenstaande woorden van mijn vrouw zorgden voor een omslag in mijn leven. Ik had simpelweg geen keuze. Gelukkig vond ik de veiligheid van mijn gezin nog steeds belangrijker dan mijn verslaving. Maar hoe ga je van het drinken van liters bier per dag naar niets?
Diezelfde dag had ik contact met Trubendorffer, een instantie voor verslavingszorg. Intensieve begeleiding volgde. Begeleiding, geen behandeling. Want ik moest vooral zelf vechten tegen mijn innerlijke demonen. Mijn verslaving en het afkicken ervan beheersten mijn leven. Elke seconde dacht ik aan drank, nachtenlang droomde ik van alcohol. Wekelijks ging ik naar de AA en langzamerhand werd de drang minder.
Drie maanden nadat mijn vrouw mij haar verlossende dilemma voorgelegd had, kreeg ik een terugval. Reden? Stress. Mijn geest moest verdoofd worden. Maar meer nog verlangde mijn lijf naar ontspanning. Ik dronk binnen een uur 3 liter bier.
Mijn verslaving won het van mijn wil.
Het resultaat bood echter geen rust. Ik kon niet meer genieten van de roes. Het schuldgevoel bleek groter. Daarom hield ik het stil voor mijn vrouw.
Gelukkig was ik wel eerlijk tegen de hulpverlening. Zij leerden mij dat een terugval erg vervelend is, maar geen onoverkomelijk probleem. Uithuilen en opnieuw beginnen. Gewoon de eerste slok niet nemen.
Schoorvoetend heb ik het mijn vrouw alsnog opgebiecht. Ze was vooral boos dat ik niet direct eerlijk tegen haar was. Zoveel had ze toch wel verdiend. En dat klopt. Ze verdiende volledige openheid van zaken. Zeker na alles wat ik haar en mijn gezin had aangedaan.
Zes maanden later dacht ik daar echter anders over. Mijn vrouw lag een nachtje in het ziekenhuis, en de kinderen waren logeren. Ik had vrij spel.
Ik goot zoveel alcohol naar binnen, dat ik een black-out had. ‘s Nachts om 4 uur werd ik wakker in de woonkamer. De tv stond aan, met het volume op 30. Overal waar ik kon kijken, lagen lege blikken bier en over mijn buik en benen plakte aangekoekte kots. Toen ik op wilde staan, bonkte mijn hoofd zó hard dat ik wenste in de kots gestikt te zijn.
De rest van die dag was ik niets waard. Ik was nog steeds stomdronken. Ik voelde mij doodongelukkig. Mijn ogen zagen eruit als die van een schattig albino konijntje, zo rood. En ik was zó klaar met drank.
Sinds die bijna fatale nacht drink ik geen druppel meer. Al zeker 8 jaar sta ik kurkdroog. Mijn relatie is er vele malen beter van geworden, mijn lichaam is gezonder, mijn kinderen mag ik opvoeden.
Vechten tegen mijn verslaving is de beste keuze die ik kon maken. Samen met hulpverlening vechten wellicht een nóg betere.
Herkenbaar? Bij jezelf, of in je naaste omgeving? En wil je meer informatie over alcohol, verslaving en/of hulp? Klik dan hier.
