afbeelding van Pexels.com
Ik ben goed in beginnen, niet zo goed in afmaken. Afscheid nemen is niet iets wat ik vaak doe. Als ik heel eerlijk ben, ontloop ik het zo vaak mogelijk. Dat komt omdat je afscheid maar één keer kunt nemen. Ik heb meestal meerdere pogingen nodig om iets goed te doen. Het maakt niet zoveel uit wat het is, maar het feit dat het de laatste kans is om een indruk te maken, zet er een druk op die mij voorbestemd maakt jammerlijk te falen.
Of het nu om een mening gaat die ik heb gewijzigd, of een baan die ik opzeg. Het einde vernaggel ik. Meningen zijn lastig om te veranderen. Op de een of andere manier raak je toch gehecht aan wat je eens vond. Hoe vreemd dat ook mag klinken. De transitie van het ene standpunt naar het andere gaat eigenlijk vlekkeloos, tot je beseft dat je het oude standpunt niet meer kunt verdedigen. Dan loopt het spaak. Dan is het ineens definitief en vind je iets niet meer. Lastig, maar er is geen keus hier. Je kunt niet álles vinden en voortschrijdend inzicht is de enige manier om ervaring op te doen. Toch is zo’n einde dan lastig. Het loslaten.
Of het nu gaat om een vriend die doodgaat of het laatste etentje met een scharrel. Ik corrumpeer mezelf om er een gedenkwaardig iets van te maken. Herinneringen zijn bedrieglijk. Je kunt jezelf en anderen wijsmaken hoe het was. Hoe de wind voelde en hoe de zon de kuiltjes in haar wangen vulde met schaduw. Hoe hij zijn laatste adem uitblies, wordt elke keer anders. Elke keer als je het verhaal opnieuw vertelt, manipuleer je eigenlijk de herinnering. Maar wat het precies wás, dat weet niemand meer. Dat is het nare eraan, je kunt het alleen voelen als je erbij bent. Het maakt niet uit wie het verhaal erna vertelt; dat blijft altijd maar een perspectief.
Een einde, het afmaken, de laatste keer; maakt iets permanent. Dat beangstigt me, misschien omdat ik de controle verlies, misschien omdat het me herinnert aan de vergankelijkheid van het bestaan. Het verzengende besef dat alles voorbijgaat. Het maakt eigenlijk niet uit hoeveel je tegenstribbelt of spartelt. Daarom neem ik liever geen afscheid. Ik zeg ze gewoon “houdoe!”
