Carnaval met Sylvana

06-03-2019 door Maurits Westerbeek

bron: tegelizr.nl/MW

Er is iets voor te zeggen dat iedere Nederlander minstens één keer in zijn leven carnaval moet vieren! Ik bedoel, zou de wereld er voor een Sylvana Simons niet heel anders gaan uitzien als ze zich een keer tussen de vrolijk hossende menigten in het zuiden zou storten?

Een Zwarte-Pietvermomming is zo ongeveer het gewoonste wat je in Oeteldonk, Kruikenstad of Kielegat tegenkomt, als ik het goed begrepen heb. En niemand die de trouwe knecht van Sinterklaas discrimineert! Hij kan er veilig over straat in die paar dagen, geen mens die hem het land out wil kicken!

Ik wil me niet met Sylvana Simons vergelijken, voor je het weet heb je een beschuldiging van culturele toe-eigening aan je broek, maar al ben ik zo autochtoon als wat, ik heb soms het idee dat ik zelf nauwelijks weet wat het is om Nederlander te zijn. Niet zo eentje van onder de grote riolen (rivieren) in ieder geval.

Mijn enige ervaring met carnaval was tot dit jaar de carnavalsoptocht die elk jaar met veel krakeel langs mijn (ver benoorden de grote riolen gesitueerde) huis trekt en de verontrustende berichten die me vanuit het kolkende zuiden via de media bereiken.

Over overvolle cafe’s waar lauw bier gehesen wordt tot een coma intreedt, de tsunami van collectieve smakeloosheid op elk gebied, maar toch vooral qua kleding en muziek. En last but not least de massale zedenverwildering. Onder dekking van een collectieve roes doet iedereen het met iedereen, naar verluidt.

Moet ik niet eens poolshoogte nemen, ga je je dan afvragen. Of er zelfs aan meedoen? Bijvoorbeeld als feestnummer Klaas Dijkhoff (maar dan juist als zichzelf, niet in carnavalsoutfit want zo een loopt er al rond), of in een geel hesje of als Sylvana Simons met blackface en veel kroeshaar.

Ik denk dat ik opgetuigd als de Nederlandse Winny Mandela op mijn appetijtelijkst voor de dag zou komen, en het begin is er al van nature want ik ben net zo slank als zij. En met de rest komt het wel goed. Kleur en haar zijn eigenlijk het makkelijkst, zoals Zwarte Piet elk jaar opnieuw bewijst.

Dus als mijn voornaamste punt op de carnavalsagenda zou zijn me zo snel mogelijk te bezatten, zou ik beslist als Sylvana gaan.

Maar bezatten is niet echt waar ik het voor zou doen, vooral niet met bier. Voor de muziek ook beslist niet, laat staan om me te vergapen aan een colonne praalwagens opgetuigd met veel goede bedoelingen en eh… nou ja goede bedoelingen dus.

Waar ik wel voor zou kunnen gaan, waar ik zelfs een substantiële bijdrage aan zou willen leveren is de zedenverwildering. Even helemaal losgaan zonder dat er gelijk een MeToo-tje aan je blijft kleven. Maar dan durf ik juist niet als Sylvana.

Dat ze een vrouw is, is nog niet eens het echte probleem. Want het kan niet anders of massa’s Brabo- en Limbovrouwen ontdekken onder invloed van onnoemlijk veel bier hun biseksuele kant en kleur speelt dan ook geen rol. En ze ziet er leuk uit, dat is sowieso het verneukeratieve.

Wat me tegen zou houden is de angst om als Sylvana ten prooi te vallen aan carnavalvierders die zichzelf in hun gele-hesjes-carnavalsvermomming iets te serieus nemen. En hun kans schoon zien de ideale pispaal van de blanke boze man eens grondig uit te wonen.

Dus ik ben ook dit jaar gewoon in het veilige noorden gebleven. Zelfs de carnavalsoptocht in eigen woonplaats heb ik gemist. Nieuwe route waar ik niets van wist. Eigenlijk is het me best goed bevallen. Net als andere jaren.