Credit: Geralt / pixabay.com
Je bent een pittige meid van vijftien jaar oud en je woont in Groot-Brittannië. Geen verkeerd land om te wonen, lijkt me. Om een of andere reden besloot je toch om je boeltje te pakken en te verkassen naar het Kalifaat, omdat een bestaan in Syrië temidden van een strenge, religieuze sekte jou beter leek. Het feit dat het om moordlustige alleshaters gaat die alles wat anders is dan henzelf graag kapot vernietigd zien was daarbij geen probleem voor jou.
Ik vraag me af wat een jonge meid uit een vrij land beweegt om te kiezen voor een leven bij extremisten die vinden dat homo’s van hoge gebouwen geduwd moeten worden en mensen die er andere opvattingen op na houden en masse moeten worden onthoofd. Want dat gebeurde er nogal, waar je woonde, in Raqqa en omgeving. Los van alle andere absurde verboden en denkbeelden die IS er op na houdt, want de schokkende lijst is langer dan een gezond denkend mens hebben kan.
Je gaf zelf aan niet geschokt te zijn door het feit dat je af en toe een afgehakt mensenhoofd zag rond slingeren. Kort na je aankomst in die stad trouwde je met de Nederlandse IS-strijder Yago Riedijk, met wie je drie kinderen hebt gekregen. Dat je nu al een drievoudig tienermoeder bent dankzij iemand die je nauwelijks kent, dat moet wel echte liefde geweest zijn! Wel treurig dat alle drie je kinderen inmiddels overleden zijn. Dat gun je geen enkele moeder.
Ik begrijp dat je nu al een flinke poos in een vluchtelingenkamp zit, en dat de omstandigheden daar niet bepaald zijn om over naar huis te schrijven. Ach, waarom zou je dat willen… en wat is jouw thuis, eigenlijk? Want je voormalig vaderland heeft je paspoort nietig verklaard en je staatsburgerschap ingetrokken. Daar ben je behoorlijk pissed om. Je beschuldigt hen zelfs van de dood van je kindjes, maar zeg nou zelf, Shamima: wie wordt dan ook drie keer moeder in een door oorlog verscheurd land, temidden van een extremistische omgeving? Was dat écht zo verstandig van je?
Dikke pech, Shamima. Want al zou je nog zo graag terug willen naar het veilige westerse land waar je voorheen woonde en al diens sociale voorzieningen, die deur blijkt behoorlijk achter je te zijn dichtgevallen. Wat nu? Je hubby kan bij terugkomst naar Nederland direct rekenen op zes jaar cel, dus dat is ook geen optie. Hij maakte tenslotte deel uit van een moordlustige terroristische organisatie.
Momenteel mik je op een asielaanvraag in Bangladesh. Toch best een verschil met een voortbestaan in een Europese welvaartsstaat. Had je daar maar bij stilgestaan toen je vier jaar terug je koffers pakte. Weg is pech, Shamima. Of, zoals veel mensen zullen denken: opgeruimd staat netjes. Ik wens je een leven vol wijsheid toe.
Dus jij dacht dat we van haar af zijn als we haar niet terughalen!? Ze moet berecht worden, wat mij betreft door Assad. Anders Groot-Brittannië. En Nederland is de laatste optie. Anders ontloopt ze elke straf en komt ze misschien alsnog terug. En dan illegaal en met slechte bedoelingen.
Ik ben voor een Neurenberg-stijl tribunaal, in de regio zelf. Dat deze mevrouw en die hele haatclub maar mag wegrotten in een krappe, smerige en veel te benauwde cel.
Zou mooi zijn, maar niets wijst erop dat er zoiets gaat komen. Dus dan zijn we terug bij de haalbare opties…
Je zult maar de ouders zijn van zo’n addergebroed. Elk weldenkend mens krijgt haatgevoel bij een … als dit. Ingraven in de plaats waar ze zo graag wilde zijn met de kop er net boven.