Bron: Pixabay.com
Er zijn twee werelden: de ware wereld (waarin we leven) en de waanwereld, een virtuele wereld die alleen online bestaat. De ware wereld is rauw, hard en gewelddadig, maar ook mooi, zacht en wonderlijk. Soms is ze vol haat en wreedheid, soms vol liefde en barmhartigheid.
Voor sommigen is de ware wereld (te) overweldigend, of beantwoordt ze niet aan het beeld wat iemand van haar heeft. In beide gevallen kan dat een reden zijn om te ‘vluchten’ naar de waanwereld, waar je kunt ontsnappen aan de werkelijkheid.
Zolang we ons bewust zijn wat de verschillen, is er niet zoveel aan de hand. Pas als we het verschil niet (meer) zien, en de waan- en ware wereld in elkaar overlopen, is er een probleem.
Zoals in het geval van Brenton Tarrant. Hij leeft in een waanwereld, de wereld van ‘De Grote Verdringing’. Een idiote theorie die ervan uitgaat dat islamitische indringers erop uit zijn de blanke, westerse mensen in hun eigen land te verdringen. Een wereld die bedreigd wordt door mensen uit vreemde landen, met een vreemde cultuur, taal en geloof. Mensen die anders zijn, en daardoor een bedreiging. Dat is een waanwereld vol haat, geweld en dreiging.
Brenton besloot dat hij er wat aan moest doen. Hij laadde zijn auto vol met wapens, bevestigde een camera op zijn voorhoofd en stapte twee moskeeën binnen in Christchurch. Daar doodde hij vijftig mensen die aan het bidden waren. Gelovigen, die dachten veilig te zijn om hun god te eren. Dat alles werd vastgelegd door de camera, die het deed lijken alsof het een spel was.
Brenton leeft ook in een waanwereld. De wereld van Fortnite, een gewelddadig spel waarin het de bedoeling is zoveel mogelijk virtuele mensen overhoop te schieten. Een spel, dat Brenton leerde om over lijken te gaan. Voor hem een training, een voorbereiding op zijn daad van waanzin.
Het was een vreemde gewaarwording, toen ik keek naar de beelden die Brenton van zijn wandaad had gemaakt. Bizar gewoon. Alsof je over de schouder kijkt van je zoon die zit te gamen. In een virtuele wereld waarvan ik altijd dacht dat die alleen online bestond.
Het is makkelijk te verdwalen, als het onderscheid vervaagt en je niet meer weet wat werkelijk is en wat niet. De ware wereld is soms hard, maar ook mooier dan welke virtuele wereld ook. Een wereld waarin je de zon op je huid kunt voelen, waarin je kunt voelen dat je echt leeft. Maar het is ook fijn een waanwereld te hebben, waar je af en toe kunt schuilen, om even bij te komen.
Het gaat er om de juiste balans te vinden, en vooral niet uit het oog te verliezen wat werkelijk is, en wat niet.
