Door de muur

19-03-2019 door Gabriël van Eekelen

Hij plaatst het glas tegen de muur.
Dan legt hij zijn oor te luisteren. Het doffe geluid dat hij eerder hoorde wordt iets meer helder.

Hij hoort de buren.
Gegil van de buurvrouw, gevloek van de buurman. Huilende kinderen. Het geluid van een tv die steeds harder wordt gezet.
De maskerade die de buitenwereld voorgeschoteld krijgt, verpakt in de soundtrack van Tell Sell.

Bron: Pixabay

Een deur wordt dichtgeslagen.
Het gillen van de buurvrouw verstomt. Voor even. Zelfs de kinderen houden hun adem in.
Dan het geluid van woedende voetstappen. Luider wordend gevloek en per stap meer doodsangst in het gekrijs van de kinderen.
Stampen tegen een deur. Krakende schanieren. Scheurend hout. Een mannenstem, vervaarlijk laag. Angstvallig gestommel.

En dan de stilte.

De seconden tikken trager dan gewenst.

Hij plaatst zijn glas wat hoger.
Iets meer naar rechts, naar links. Maar de stilte is angstaanjagend. Duurt te lang. Veel te lang.
Hij houdt zijn adem in.
Zijn hart slaat in zijn keel.

Het geluid van scheurend vlees volgt na een oorverdovende gil.
Kinderstemmen krijsen. Een oergeluid uit de keel van een man.
Het gestommel zwelt aan. Een deur wordt open gegooid. Vanuit zijn kamerraam ziet hij kinderen vluchten. Kleuters die de buitenwereld veiliger vinden dan de thuishaven.
Paniek in veel te onschuldige ogen.
Hij haalt het glas van de muur. Zijn hersenen maken overuren. Een onmenselijke twijfel nestelt zich in zijn vezels. Wat kan hij doen?
Iemand bellen? Gaan kijken?

Negeren?

Onzeker plaatst hij het glas nogmaals tegen de muur.
Maar achter de gemetselde omheining blijft het stil. Hij draait zijn lijf terug de kamer in. Het glas houdt hij voor zijn borst.
Zo stil als hij kan schuifelt hij richting de lichtschakelaar.

Uit.

Bron: Pixabay

Net als de tv.

Uit.

Sluipend gaat hij naar de voordeur.

Op slot.

Laat het ze zelf maar oplossen. Het is niet zijn probleem.
Morgen weer een dag.
Dan begint het circus gewoon weer opnieuw.

Hij kan niet wachten.