Brabantse ‘zorg’-boerderij
Ik schrijf dit niet alleen voor mijn eigen gemoedstoestand óf ijdelheid. Maar vooral voor wijlen mijn tante. Én om met iedereen die met dementie dealt, die lyrisch is geworden naar aanleiding van de allerlaatste RTL Late Night (met Twan Huys), mijn ervaringen te delen.
Bron: De Laatbloeiers fotoalbum
Nee, ik ga het niet hebben over Twan Huys, maar z’n gasten. De eigenaressen, Noudje en Doris, van Zorgboerderij Grootenhout te Mariahout (Noord-Brabant). Ik heb een nare bijsmaak overgehouden aan de bejubeling van deze dames. Pijnlijke herinneringen komen bovendrijven, aan toen mijn maffe tante Wies op het Ouderenlandgoed Grootenhout terechtkwam.
Tante Wies was het schoolvoorbeeld van dementie. Zo verloor ze niet haar autosleutels, maar de volledige auto. Ga daar maar aan staan, om een auto te vinden ergens in Torremolinos. Ja, daar woonde mijn tante (naast Sinterklaas, zoals ze mij en mijn broertje deed geloven).
Dus toen de familie begreep hoe laat het was, wilden zij hun zus in Nederland hebben. Een hels karwei, want ze had nergens recht op na tweederde van haar leven aan de Costa del Sol wijnen te hebben onderworpen aan een nooit eindigende smaaktest. Kortom, iedereen was blij toen ze bij Ouderenlandgoed Grootenhout terecht kon.
Professionaliteit was er ver te zoeken
Het leek allemaal zo mooi! En dat was het ook, tot een reeks voorvallen dat geweldige gevoel deed verschralen als een scheet in een astronautenpak. Mi loca tía Luisa – haar van oorsprong Franse naam, had ze in al die jaren España verbasterd – kwam in het ziekenhuis terecht en was al opgegeven door de dames van de zorgboerderij. Dat bleek zodra zij opknapte en haar verblijf op Grootenhout was vergeven. Eigenaardig op z’n minst!
Bron: De Laatbloeiers fotoalbum
In allerijl is toen een serre provisorisch omgekat. Wat doeken aan de kozijnen gespijkerd, welke fungeerden als stationaire gordijnen. Hartje zomer! In een serre! Het had meer weg van een Finse sauna dan een onderkomen voor hulpbehoevenden. Wiesje had inmiddels écht professionele zorg nodig, welke (iets meer dan 3 jaar geleden) nog niet werd geboden op het Ouderenlandgoed. 10 jaar ervaring? Ammehoela!
Mijn familie was genoodzaakt 3 verzorgende zzp’ers in te huren, om te voorzien in die broodnodige professionele zorg. Deze professionals hadden de nodige kritiek op de gebrekkige faciliteiten, ontbrekende procedures en karige kennis over het ziektebeeld. ‘Ongehinderd door enige kennis’, noemden zij dat.
Volgens Grootenhout was mijn tante inmiddels verleerd te eten. Maar toen de zzp’ers een banaan op tafel legden, was mijn tante zo gretig dat zij deze met schil en al opvrat. Niet bepaald het gedrag van iemand die niet meer weet hoe te eten. Eerder die van een extreem uitgehongerd persoon.
Het rariteitenkabinet is er niets bij
De kosten voor de extern ingehuurde zorg waren een doorn in het oog van Noudje en Doris, die het persoonsgebonden budget (pgb) zagen verdampen. Zo werd spontaan een van de zzp’ers de toegang tot het terrein geweigerd. Er werd zelfs gedreigd met de politie, want de verzorgende was op het privé-terrein van de dames. Kortom, huisvredebreuk! Uiteraard wist zij zich geen raad, want iemand anders dan haar opdrachtgever verhinderde haar haar werk uit te oefenen. Zij is nog wel schadeloos gesteld, maar dit was het einde van de extern ingehuurde zorg. De zorg werd overgenomen door het Ouderenlandgoed Grootenhout en enkele dagen later kon ik de grafrede schrijven voor mijn geliefde 66-jarige tante.
Tijdens het afscheid nam de directie van Grootenhout, voor mij onverwacht, het woord. Toen bleek dat zij enkele malen met tante Wies naar Torremolinos waren geweest. Een activiteit die, zoals uit de Late Night uitzending bleek, een USP (Unique Selling Point, hét onderscheidende koopargument) van Grootenhout is. Iets wat ik enkel kan beschouwen als een uitstapje voor het personeel van de ‘zorg’-boerderij op kosten van een demente patiënt, die zich daags na het uitstapje er al niets meer van herinnert.
Bezint eer ge begint
Dus neem dit verhaal mee, voordat je definitief de keuze laat vallen op het Ouderenlandgoed Grootenhout. Ze bestaan dan misschien wel 10 jaar, maar iets meer dan 3 jaar geleden waren zij nog niet in staat om professionele dementenzorg te leveren aan mijn tante.
