Bron: pexels.com
16.15 uur. Het begint met een telefoontje, een half uur voor de afgesproken tijd.
“Ik sta in Zwolle pap, ruitenwisser afgewaaid, wachten op huurauto. Kan je niet komen halen.”
Twee zoons en ik moeten naar Tivoli Vredenburg, een concert waar ik al maanden reikhalzend naar uitkijk.
Nooit zo fangevoelig geweest, maar nu wel van Tommy Emmanuel, de Australische gitaarvirtuoos. Ik martel mijn vingertoppen om toegang te krijgen tot nummers als ‘Half way home’ en ‘Classical Gas’.
In vergelijking met zijn buitenaards flitsende akkoorden ga ik in bejaardentempo over de snaren. Dondert niet, als het maar een beetje klinkt.
Toen de voorverkoop in oktober startte zat ik al een kwartier voor tijd met klamme handen klaar om op tijd te reserveren.
Dit even om het immense belang van deze avond aan te geven. En de rampspoed die volgt in perspectief te zetten.
Diner is ook gereserveerd, anderhalf uur voor aanvang, dus ruim tijd voor drie gangen en nog wat na.
Je bent tenslotte niet altijd met de mannen op pad. Zelf rijden? Een snelle blik op de Utrechtse infrastructuur leert me dat het bereiken van het centrum te vergelijken is met een survival door de binnenlanden van Borneo.
Naar de trein dus en snel! Als spoorrecreant worstel ik met de kaartjesautomaat.
‘Lukt het meneer?’ Nederland is een hulpvaardig paradijs.
17.05 uur. Nog geen twee minuten onderweg. Een droge tik als het knappen van een tak. De trein remt af en staat stil in uitgestrekte onbekende weilanden. Met een sombere blik vergast een medereiziger ons op doemspraak als: “Suïcide, uren oponthoud, strompelen door zompig bos en lommer, geen informatie, wifistop en te weinig bussen.”
Mannen in gele hesjes lopen langs onze coupé. Grappen en appjes over en weer volgen.
Ik besteed de tijd aan een diepgaand gesprek met mijn middelbare overbuurman. Over projectontwikkeling, beleidsnotities, herindelingen, maar al snel over vrouwen en ex-zijn en single, en de spannende afspraak die hij heeft met een vroegere studievriendin.
We weten allebei dat we elkaar nooit meer terugzien en dat opent de mens. Met 40 minuten valt het mee. Tweede zoon spoedt zich vanuit Amsterdam naar restaurant, meldt de vertraging en neemt plaats aan de besproken tafel.
Ik volg zijn aanwijzingen; door Hoog Catharijne, linksaf C&A ,rechts H&M, roltrap en naar buiten.
18.50 uur, ik schuif aan.
De tijd dringt, aanvang 19.45.
19.10 uur. Zoon één waait binnen met horror-parkeerverhalen.
In plaats van Steak huppeldepup met van alles of Boeuf B., alleen nog tijd voor een driepersoonsschaal geïmproviseerde hapjes met een overdaad aan mini-frikadelletjes en een enkele lauwe bitterbal. Een soort veredelde Mc.Donalds, die we in razend tempo naar binnen schuiven.
