Thierry Baudet scheurt mijn wereldbeeld aan flarden

26-03-2019 door Nicky Samsom

Fotobron: Elekes Andor – Wikipedia

Ik was woensdagavond echt even ondersteboven. Ik schrok. Niet eens van de verkiezingsuitslag op zich. Wat me echt angst inboezemde, inboezemt, is mijn eigen naïviteit. Dit zag ik niet aankomen. Zo’n beetje een op de zeven/acht Nederlanders stemde FvD. Ik ken er geen een. Althans, niet goed. Niet in mijn directe omgeving. Zoals ik al zei, ik ben behoorlijk naïef.

Ik weet heus wel dat ik, als ieder ander, in mijn eigen bubbel leef. Doorgaans is het alleen niet zo zichtbaar. Onderuitgezakt met chips liet ik de eerste exitpolls op me afkomen en werd omver geblazen. Honderd jaar geleden lijkt het. Afgelopen woensdagavond dus.

Thierry en zijn partij. In mijn hoofd sloeg van alles aan. Ik had echt geen idee dat hij zo populair was. Opeens zag ik dat hoofd van hem opkomen. Het hing overal. Van tramhokje tot verkiezingsbord. Woensdagavond, 21 uur, zag ik ze pas. Met die tronie die wel wat weg had van Rick van de Young Ones.

Thierry die in de jaren dat ik op zondagochtend nog wel eens Buitenhof kon kijken, al raaskallend zendtijd kreeg. Wonderlijk figuur. Extreme dingen beweren, maar ondertussen doen of hij in de rij staat voor de kleine zaal van het Concertgebouw.

Baudet. Ik weet al jaren van zijn bestaan. Van zijn missie. Maar pas toen Dionne Stax met die uitslag kwam, begon het te dagen. Hij heeft dus ook echt iemand bereikt. Honderdduizenden iemanden.

Inmiddels weet ik dat je het niet meer over een vergelijk met het begin van de jaren dertig in Duitsland mag hebben. Daar krijg je dus veertien procent van het electoraat mee op de kast. Toch dacht ik eraan. Ik denk het nog steeds.

Na die bijzondere toespraak wist ik het zeker, maar ik zal verder mijn mond houden. Ik mag er duidelijk niet voor uitkomen hoe fascistisch het allemaal op me over komt. Het werkt zelfs averechts, kennelijk.

Heel Nederland weet nu wat boreaal en de uil van Minerva is. Wikipedia moet topmomenten hebben beleefd. Ik heb veel opstellen nagekeken in mijn leven, deze toespraak had ik geen voldoende kunnen geven.

Bij een 4 Havo-klant had ik er onder gezet dat het begrijpelijker moet. Moeilijke termen gebruiken is een teken van luiheid en een minachting naar je publiek. Bij een gymnasiast had ik kortweg ‘doe normaal’ gekalkt. Maar ik leef dus kennelijk in een zeer beschermde bubbel. Je bereikt met deze wolligheid juist een enorm publiek, blijkt.

Nu is het vijf dagen later. Mijn mond staat inmiddels soms weer even dicht. De enorme verbazing is weg. Thierry’s zege is een droog feit aan het worden. De wereld is wel wat veranderd.

Zou die caissière? Die man die fietst aan de overkant? Zou die buurman dan toch? Die kerel naast me in het voetbalstadion? Nee toch? Mijn naïviteit is gelukkig nog altijd even aanwezig gebleven.