Het is ochtend in het bungalowpark. Precies veertig jaar geleden was ik hier ook. Destijds als kleuter. Deze keer ben ik hier met mijn eigen kleuter, plus zijn dreumesbroertje en hun moeder – dat is dus mijn vriendin.
Met zijn vieren zitten we in een zespersoons huisje. Knus, maar niet krap. Uit het bluetooth speakertje kabbelen zonnige Hawaiiaanse ukuleleklanken, terwijl in de keuken verse fruitshakes worden gemaakt. Het huisje is inmiddels bezaaid met Duplo en genoeg speelgoedautootjes om een paar keer je nek over te breken.
Het bungalowpark is een beetje vergane glorie. De huisjes staan hier al een halve eeuw, verscholen tussen de bomen. Met updates door de jaren heen wordt de moderne tijd krampachtig bijgehouden, al missen we best een afwasmachine en was een oven ook geen overbodige luxe geweest.
De parkmascotte, een fictief dierwezen met een hoofd zó groot dat je je afvraagt hoe hij in godsnaam zijn trui heeft kunnen aantrekken, zorgt voor de animatie en vormt een halfgod voor het in grote getale aanwezige kindervolk. Er is een binnenspeeltuin, een buitenspeeltuin, een kolderieke minigolfbaan en natuurlijk een onvermijdelijk subtropisch zwemparadijs vol glijbanen.
De snackbar in het plaza biedt een ‘piratencombo’: een portie kipvingers met friet en appelsap. Ik weet niet wat ik vreemder vind: dat kippen vingers hebben of wat deze combo in hemelsnaam met piraten van doen heeft. Misschien dat kip nog het meest van papegaai wegheeft en appelsap de kleur van rum. Ach, mijn brein staat deze week sowieso op standje half, dus over zulke kwesties ga ik mijn mooie hoofdje nu niet breken.
Het is op en top quality time met de family, maar het zijn niet de contreien waar ik als mens dood zou willen worden gevonden. Daarom heb ik in dit soort situaties altijd een briefje in mijn zak met ‘In geval van dood gevonden svp naar een stripclub slepen’.
Och, het is een prima week zo. Vanmiddag ga ik soep maken en vanavond eten we een tafel vol tapas en aanverwante hapjes leeg. Het bier en de wijn liggen koud, de gitaar is mee om achteloos wat aan te pielen en straks gaan we weer voetballen. Maar eerst: vlaai. Het is tenslotte vakantie.
Grappig hoe je eisen veranderen als je kinderen krijgt
Het blijft wel wennen hoor..
Ik ken een ouder echtpaar, zonder kinderen, die bijna elke maand naar zo huisje gaat. Als ik hem zie, zal ik het eens vragen of hij zo briefje in zn zak heeft. Haha. Dan ben je 65+ en ga je naar zo park.