Bron: Pixabay
“Je hebt gelijk. Ik ben eerder verslaafd dan biseksueel. Wat als ik daarvoor hulp ga zoeken?”
De woorden van Keith voelen te makkelijk.
Een manier om haar naar de mond te praten. Alsof hij een uitweg zoekt. Het is de verslaving die hem de bosjes in duwt. ‘Hij kan er niets aan doen dat hij mannen neukt.’
Maar zo werkt het dus niet.
Maar toch.
Hij is wél bereid om actie te ondernemen. En hij heeft alles opgebiecht. Hoe lastig dat ook moet zijn geweest.
Moniek kijkt naar het hopeloze hoopje vlees dat voor haar op de bank gedrapeerd zit. Pijnlijk kwetsbaar.
En ze voelt een groot medelijden opkomen.
Misschien moet ze hem steunen.
Begeleiden in het proces dat hij aan wil gaan. Erkennen van de verslaving is de eerste stap. Hulp zoeken is stap twee.
Wat als ze deze emotionele reis samen ondernemen? Wie weet wat er na dat diepe dal tevoorschijn komt?
Keith is de man van haar leven. Dat is een feit.
Nog nooit heeft ze zoveel voor een man gevoeld. Zelfs op dit moment, nadat hij opgebiecht heeft dat hij met zoveel anderen het bed gedeeld heeft.
Hij is de vader van haar toekomstige kroost. Zo heeft ze het in beeld.
Nee. Kan niet. Mag niet.
Hij heeft haar bedrogen.
Talloze keren. Dan kan je wel hulp zoeken, maar het doet niets af aan het feit dat hij haar jaren voorgelogen heeft. Dat hij haar doelbewust heeft blootgesteld aan mogelijke soa’s. Hij heeft haar gezondheid in gevaar gebracht. Met zijn escapades.
Ze moet wel gek zijn om bij hem te blijven.
Bron: Pixabay
Haar hoofd spat uit elkaar.
De tweestrijd is teveel. Ze heeft rust nodig. Tijd om na te denken. Zonder zijn aanwezigheid.
Ze moet alleen zijn.
“Sorry Keith, ik moet eruit. Ga wel of niet hulp zoeken. Kijk maar wat je doet. Maar ik moet nadenken.”
En niet veel later rijdt de auto de straat uit.
Volgende week deel 6.
Lees hier deel 1.
Lees hier deel 2.
Lees hier deel 3.
Lees hier deel 4.
