Bron: Pixabay.com
Vlak voor de aftrap van Ajax – PSV laat mijn seizoenkaartmaat me een filmpje zien van een wissel in het nieuwe Tottenham Hotspurstadion, op zijn telefoon. Paul Gascoigne voor Rafael van der Vaart. Hoe waanzinnig de wedstrijd waar ik zelf bij ben ook zou worden. Het is een moment dat me niet loslaat.
Een beetje alsof een kruising van Marco van Basten en Herman Brood weer op een voetbalveld verschijnt, om het maar heel onhandig – en onmogelijk – naar een Nederlandse setting te vertalen.
Wel slim. Er is een nieuw stadion en dat moet snel wat karakter en geschiedenis krijgen. Iedereen die ooit is verhuisd weet hoe moeilijk het is om je nieuwe leefplek een ziel te geven. Het duurt ook een tijd voordat het oude huis, met al die herinneringen, uit je systeem is.
Iedere voetbalsupporter die zijn of haar club naar een nieuw stadion heeft zien verhuizen, kent dit ook. De geschiedenis, de reden van je clubliefde, de clubziel, is in dat oude stadion achtergebleven. Je verhuist per definitie naar een leeg theater.
Tottenham had dus iets slims bedacht. Een nostalgisch potje tussen oude helden met als klap op de vuurpijl Paul Gascoigne. De laatste jaren alleen maar in het nieuws omdat hij de weg volledig kwijt geraakt is. Verslavingen, geldproblemen en andere diep tragische droefenis. Met Paul is het kortom nooit helemaal goed gekomen.
Ik ken hem vooral als held van het WK 1990. Het beste eindtoernooi van Engeland na 1966. Gascoigne was de vedette. Uitgeschakeld in de halve finale door Duitsland. Gascoigne moest huilen tijdens die wedstrijd na een gele kaart. Het zou namelijk betekenen dat hij de eventuele finale zou missen. Zo’n man.
Paul had bakken met talent, maar miste de juiste mentaliteit voor een echte topcarrière. Iets wat je misschien ook over Maradona zou kunnen zeggen, maar die had nou eenmaal nog wat meer talent. Toch zijn er meer raakvlakken tussen de twee. Excentriek en verslavingsgevoelig om er twee te noemen. Theo Janssens in het kwadraat zeg maar.
Wat mij betreft een gouden zet die wissel. Zonder was die hele ingebruikname van dat Londense stadion helemaal langs me heen gegaan. Nu dacht ik er rond Ajax – PSV nog af en toe aan.
Paul Gascoigne, voetbal in een notendop, die kerel. Bakken met hoop scheppen, maar als puntje bij paaltje komt, je achterlaten met enorme drama’s. Knap dat de man voor wie hij inviel haast niet meer in mijn gedachten kwam. Knap ook dat hij er haast nog onfitter uitziet. Rafael van der Vaart, toch een held die ik talloze keren voor mijn neus heb zien spelen. Ook geen Maradona, maar ook geen Gascoigne. Daar was zijn breuk met Sylvie net niet tragisch genoeg voor. Voetbalromantiek luistert nauw. Dat weten ze in dat nieuwe stadion maar al te goed.
