Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
“Er is een extreem hoge waarde van prolactine in zijn bloed gevonden. Dat kan duiden op een goedaardige tumor in zijn hoofd.”
Zoon slikt sinds kort aripiprazol.
Een paar dagen voordat hij deze antipsychotica ging slikken, is er bloed bij hem afgenomen. Beginwaardes checken en op een later moment nog eens bloed prikken om te kijken of er verschil is.
Maar al bij het eerste onderzoek staan alle alarmbellen te loeien. Huisarts, kinderpsycholoog en kinderarts hebben overleg en een MRI-scan wordt met spoed ingepland. Vanwege die prolactine.
Mijn vrouw en ik hebben besloten om Zoon niet op de hoogte te stellen.
Laat hem lekker zo onbezorgd mogelijk door het leven dartelen.
Hij is immers pas tien jaar oud. Daarbij kan je een McDD-er maar beter niet vertellen dat hij mogelijk een gezwel in zijn hoofd heeft.
Maar bij mij knapt er iets.
Tijdens die ene zin aan de telefoon daalt mijn energielevel naar het nulpunt.
De stress neemt de overhand en ik schiet in standje overleven. Emoties schakel ik uit. Dagelijkse dingen denderen aan mij voorbij en ik zie niets. Knuffels worden genegeerd, contacten kap ik af. Ik kruip in een niet te doorgronden cocon en niemand is in staat mij enigszins te bereiken.
Het is klaar.
We kunnen niets.
Dat is het probleem. Het enige dat we kunnen doen is wachten op de uitslag van de MRI-scan. En ondertussen kunnen we alleen maar doorgaan met datgene wat nu eenmaal gebeuren moet. Opvoeden.
Ik krijg een ingeving.
Onze stresssituatie tik ik in een Facebookgroep van ouders van kinderen met McDD. Vrij direct komt er een verlichtend antwoord; diezelfde prolactine kan ook in extreme waardes zichtbaar worden als iemand een doodsangst ervaart. Schrijft een van de ouders.
Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
En een last valt van mijn schouders.
Want Zoon is niet bepaald fan van bloed prikken. Sterker nog; alles wat met naalden, prikken en bloed te maken heeft zorgt voor een extreme angst. Zoon slaapt daar dagen niet van. Hij is zwaar gestresst en schiet emotioneel alle kanten op. Letterlijk overprikkeld.
Ik besluit dat de te hoge waarde prolactine door doodsangst komt.
Dat is te accepteren.
En toen kwam de scan.
Daarna moest er nog een keer geprikt worden. Op zoek naar prolactine.
Maar deze keer kreeg Zoon ruim van tevoren een soort verdovende zalf op zijn arm. En nog voordat hij de tafel van 8 kon opzeggen lag de naald al in de prullenbak.
Doodsangst was ver te zoeken.
Na een paar dagen komt het verlossende telefoontje: “De waarde prolactine is te verwaarlozen, en op de MRI is niets te zien.”
Tussen de twee telefoontjes heeft drie weken gezeten.
In deze weken heb ik mijn cocon steeds steviger tegen mij aangedrukt, alsof het de verzwaarde deken van mijn Zoon is. Achteraf hebben de verlossende woorden van ervaringsdeskundigen mij niet heel erg gerustgesteld.
Die ene zin was de druppel.
Ik word niet meer geraakt.
Krijg die cocon maar eens van mij afgepeld.
Meer verhalen over McDD en ervaringen daarmee? Klik hier.
