Eigen foto GVE
Zo’n dertig jaar ben ik actief in het amateurtheater.
Ik hou van dat wereldje. In een verleden mocht ik proeven aan het professionele toneelleven, maar daar werd ik niet vrolijk van.
De professionele wereld mist charme.
Dit seizoen mocht ik regisseren.
Een klucht bij een vereniging die lokaal bekend staat om haar hilarische theateravonden. Als beginnend amateur-regisseurtje moest ik dat verwachtingspatroon hoog houden. Dat is bij een ervaren spelersgroep niet zo heel moeilijk, als je haar maar voldoende vertrouwen schenkt.
Datzelfde geldt uiteraard in een professionele omgeving. Geschonken vertrouwen betaalt zichzelf doorgaans altijd terug.
Toch zit er een wereld van verschil tussen het professionele en het amateurtheater.
Professionals hebben ooit van hun passie hun beroep gemaakt.
Maar toen het vermaledijde geld om de hoek kwam kijken veranderde passie in bittere noodzaak. Geld zorgt ervoor dat je geen seconde langer blijft repeteren; je wordt immers maar voor een bepaalde tijd ingehuurd. En de volgende opdrachtgever staat te wachten.
Amateurs blijven met liefde langer. Tenzij het bier op is. Dan gaan ze alsnog liever naar huis.
Als professioneel acteur voel je de spanning voor de uitvoering een stuk minder; het is dagelijkse kost.
In het amateurtheater speel je een paar avonden per jaar. Dat houdt het spannend.
Dat zijn significante verschillen. Maar het echte verschil zit hem in nét dat stukje extra.
Een voorbeeld daarvan zag ik afgelopen uitvoering van het stuk dat ik heb mogen regisseren.
Maanden geleden belde een dame met de vraag of onze klucht in het dialect werd gespeeld. Want haar oude moeder kwam na 50 jaar weer terug in Deurne wonen. Met haar vriend. En het leek dochter leuk om haar moeder een kaartje voor een klucht in het dialect cadeau te doen. Vanuit nostalgisch oogpunt.
Zeker ook omdat ze rond de uitvoering 87 werd. Een origineel verjaardagscadeau, nietwaar?
Wel is mama slecht ter been; of het mogelijk is om een plaatsje te reserveren waarvoor moeder geen trap op moet.
Achter de schermen ging de vereniging aan de slag.
Bron: Pixabay.com
Mevrouw werd in het zonnetje gezet.
Ze kreeg de beste stoel, vooraan. Voordat de zaaldeuren open gingen mocht ze alvast de zaal in. Zodat ze in alle rust naar haar stoel kon schuiffelen. Ze kreeg een kopje koffie aangeboden en na de voorstelling zong de spelergroep als verrassing “Lang zal ze leven“. Daarna ontving mevrouw uit naam van de vereniging een bosje bloemen.
Met vochtige ogen en een nimmer te vergeten glimlach verliet deze dame uiteindelijk de zaal.
Net dat beetje extra.
Dát is de charme van het amateurtheater.
