Bron: Pixabay.com
Het was de dag dat we afscheid moesten nemen van Robin van Persie, één van de meest begaafde voetballers die ons land ooit gekend heeft.
Vijfendertig is-ie inmiddels, en grijzer dan menig man van mijn leeftijd. RVP is ook een voetballer met meer techniek, meer magie in zijn grote teen dan de meeste voetballers in hun hele lichaam. Een speler die een bal zijn wil oplegde, ermee kon toveren.
Wie herinnert zich niet het doelpunt tegen Spanje op het WK 2014, waar hij als door tovenarij even stil leek te hangen in de lucht, om vervolgens de bal over de vergeefs graaiende Casillas in het doel te koppen. Het begin van een wonderlijke, memorabele wedstrijd, sportieve wraak voor de verloren WK finale van vier jaar daarvoor.
Het is slechts één van vele memorabele momenten of doelpunten van Robin van Persie. Op deze zondagmiddag konden alle voetbalfans nog een laatste keer genieten van zijn wonderlijke passes, zijn magische balbehandeling en zijn liefde voor het voetbalspel.
Scoren lukte niet, deze middag. Ondanks verwoede pogingen wilde de bal niet in het Haagse doel, wat Robin ook probeerde. In het Feyenoord-doel belandde de bal wel, twee keer zelfs. Het deed eigenlijk niet ter zake. Geen Feyenoorder die er rouwig om kon zijn, alles stond in het teken van het afscheid.
Schijnbaar onbewogen stond Robin op het podium, op de middencirkel, terwijl een andere voetballegende, Marco van Basten, lovende worden probeerde te uiten. Het lukte niet echt, overstemd als hij werd door het publiek dat de naam van die andere legende scandeerde. Zoals het spandoek al zei: ‘Legends are forever’.
Wat moet Feyenoord zonder hem? Wat moet het Nederlandse voetbal zonder hem? Verder, altijd maar verder. Met achter ons herinneringen, hele mooie herinneringen.
