Thierry Picking: mag ik dan de vinger niet op de zere plek leggen?

21-05-2019 door Thierry Baudet

Fotobron: Wikipedia – DWDD

De uil van Minerva heeft wederom het luchtruim gekozen. Vanaf grote hoogte naar beneden loerend, ziet het wijze dier hoe al dat linksige plebs weer eens over elkaar heen rollebolt. Ik zou mij verschuilen achter de denkbeelden van een omstreden rabiaat-conservatieve literator en zo dus, onder het mom van een diepgravend essay, schaamteloos mijn eigen vergezichten schetsen.

Afnemende witte demografie? Mag ik dan de vinger niet op de zere plek leggen, op al die carrière-beluste vrouwtjes die de Zuid-Assen van ons land bevolken, maar het vertikken om blanke baby’s te baren. Al die scheidingen en andere relatiebreuken?

Waar is de tijd gebleven dat moeder de vrouw na schooltijd haar handen aan haar schort afveegde, terwijl een pot verse thee trok op de keukentafel? Tegenwoordig is de Nederlandse vrouw zo druk met haar eigen carrière, dat het niet eens in haar hoofd opkomt om haar hals te besprenkelen met een delicaat luchtje, exclusief voor haar man gemaal. De heer des huizes die zijn weg door de maatschappelijke jungle moet hakken en recht heeft – ja, recht! – op een warme, gezellige huiselijke omgeving.

Maar anno 2019 is het de man, die na een slopende dag op kantoor het licht aan moet knippen en de Iglo Ping-maaltijd zelf in de magnetron mag schuiven. Het is een schande.

Waarom zou ik abortus niet ter discussie mogen stellen? Laten we eens naar de nieuwste Amerikaanse inzichten in Alabama kijken. Ik benoem het alleen maar. Vervolgens lekt de druipende haat van de Jettentje en Klavertjes de linkse media in.

En dat terwijl ik enkel de grote Franse literator Michel Houellebecq aanhaalde. Als zijn Nederlandse evenknie dacht ik bij mezelf: ‘laat ik daar nu eens iets over op papier zetten, een essay bijvoorbeeld’. Dat mag toch in dit land?

Mijn kiezers kennen mij. Hun onderbuik hoef ik echt niet te masseren. Al is het natuurlijk wél mooi meegenomen dat zij nu, door alle proletarische haat jegens mij, geheel doordrongen zijn van hetgeen zij de 23e behoren te doen: het juiste vakje aankruisen.

Als wederom een verkiezingswinst het gevolg is, dan weet ik nog wel een paar andere grote denkers uit het recente verleden die het waard zijn om eens uitgebreid door mij beschouwd te worden. Middels een essay natuurlijk. Dit land is er klaar voor. De uil van Minerva krijgt de smaak te pakken!