bron: foto MW
Ik was laatst jarig. Nee, laat die felicitatie maar zitten! Dat een verjaardag iets zou zijn wat gevierd moet worden is een eigenaardig misverstand. Verjaardagen zijn de mijlpalen van het leven en als één ding vaststaat is het wel dat het leven zonder uitzondering verkeerd afloopt.
Verjaardagen vieren zou je aan kinderen moeten overlaten, die gun je nog even de illusie dat elk jaar erbij pure winst is. Tot een jaar of achttien lijkt dat zelfs aardig te kloppen. Dat onooglijke hoopje spartelend vlees dat niets kan en niets weet is via allerlei meer of minder schattige tussenstadia uitgegroeid tot een echt mens. Mooier, gezonder, slimmer en sterker dan hij ooit is geweest.
De neergang begint op het hoogtepunt, dat is een natuurwet. Een volwassene die zijn verjaardag blijft vieren houdt de schijn op dat het hoogtepunt nog moet komen. Dat het verval nog niet is begonnen. Om het noodlot te bezweren. Tevergeefs natuurlijk!
Het leven loopt niet alleen verkeerd af, het bittere einde werpt zijn schaduwen ver vooruit. Dat je ooit doodgaat is het ergste nog niet eens, als het maar clean, op tijd en totaal onverwacht zou gebeuren. De mooie dood is de dood die te vroeg komt. Alles beter dan te laat.
Meestal is de dood niet de genadeslag die je verlost voor het echte onheil je overkomt, maar het zuchtje wind dat het gammele kaartenhuis doet instorten. Het kaartenhuis dat van je rest na de laatste verjaardagen waar voor niemand meer iets aan te vieren valt.
Wie niet zo goed oplet kan het fatale proces een tijdje negeren. Met een beetje geluk maak je carrière, ga je leuk verdienen, richt je je leven in zoals je had gedroomd. Alsof het niet op kan. Maar het kan wel op! Als met de jaren zelfs de beloofde wijsheid komt (geen enkele garantie), kan je het niet meer ontkennen. Het verval is al in volle gang.
Het leven is als een huis dat steeds comfortabeler en luxer wordt ingericht terwijl ondertussen de fundamenten verrotten. En aan dat laatste is niets te doen. Met een beetje geluk wordt tegen kanker, hart en vaatziekten met kunst en vliegwerk nog wel eens een tijdelijk succesje geboekt, maar ondertussen lijden we met zijn allen aan een ongeneeslijke ziekte die lichaam en geest ondermijnt. De tijd!
Tegen de tijd is geen kruid gewassen. Topsporters kunnen met hangen en wurgen tot net na hun dertigste mee, de meesten onder ons is het verval al eerder aan te zien. Niets aan te doen! Hoe strak de cosmetisch chirurg het vel ook weet te trekken, dat frisse jongens- of meisjesgezicht en dat gebeeldhouwde ranke lijf komen nooit meer terug. Om over wat achter de façade allemaal misgaat niet te spreken.
Tot overmaat van ramp was mijn verjaardag er ook nog eens een waarbij niet alleen het achterste maar ook het voorste cijfer van mijn leeftijd versprong. Dan is het net alsof je in één keer tien jaar ouder wordt. Ook een ervaring die ik al een paar keer eerder had meegemaakt, en elke keer komt het harder aan.
Mijn noodlot is zich allang aan het voltrekken. Langzaam maar zeker. Dat van jullie ook trouwens, maar misschien ben je beter af in de ontkenningsfase.
