Bron: Pixabay
André Hazes oreert zijn hymnes over het strand als ik het water uit strompel.
Precies voor onze badhanddoeken staat een man samen met zijn halve liter blik Bavaria a-ritmisch op de noten van “De Vlieger” te dansen. Het volume staat op tandje oorbeschadiging. Als ik voorbij loop, vraag ik of het volume wat zachter mag; ik zou graag mijn vrouw willen verstaan als ik naast haar lig. Het antwoord dat ik krijg, is even bizar als verontrustend: “Ik ben een Nederlander en ik draai André als ik dat wil.”
Uit het lood geslagen loop ik door. We waren toch al van plan om snel naar huis te gaan.
De box waar André Hazes uit schalt heeft het formaat van een bijzettafel. De koelbox van de man is net iets groter. Zijn walvis vrouw grijpt er ongeveer eens per tien minuten een halve liter bier uit en ze rookt daarbij een begeleidend shaggie.
Een andere strandganger loopt op het tafereel af.
Ook deze meneer vraagt of het volume wat lager mag. Het dansende hoopje vet roggelt wat scheldwoorden en zet het volume demonstratief nóg hoger.
En.
Dat.
Had.
Hij.
Niet.
Moeten.
Doen.
De strandganger – het uiterlijk als een Anabolen Bob – neemt een houding aan die doet denken aan een stier wiens scrotum doelbewust door de matador is afgeknepen.
Hij snuift de woorden: “je krijgt 5 minuten, of anders zet ík dat ding uit.”
Maar onze Nederlandstalige muziekliefhebber is voor de duvel niet bang, en lacht het dreigement monter weg.
Bron: Pixabay
5 Minuten later loopt een zestal Anabolen Bobjes richting de walsende Walvistemmer.
4 Spierbundels duwen de Dikke Dokus tegen het zand, en 2 collega sportschoolgangers grijpen de muzikale bijzettafel. Roggelende Walvis hoest dat ze ‘met rust gelaten moeten worden, want we zijn Nederlanders‘, maar daar heeft het zestal agressievelingen een broertje dood aan.
Sterker nog, ze duwen het gezicht van Meester Bierbuik nog steviger het zand in, terwijl hun eeneiige vriendjes de schandalig grote muziek box richting de zee begeleiden. Met een enorme boog wordt André Hazes het water in gebonjourd. “U wordt bedankt voor weer een avond gezelligheid,” klinkt er nog net, voordat louter ‘bloepbloep’ te horen valt.
Het strandpubliek juicht en klapt. De Koddige Zesling buigt trots en twee schandalig dikke, stomdronken mensen kiezen huilend het hazenpad.
Niet lang na dit tafereel rijd ik linea recta naar de dichtstbijzijnde ijssalon.
We vieren dat wij wél een empathisch vermogen bezitten.
