Bron: Pixabay
Zoon, gediagnosticeerd met McDD, zit sinds iets meer dan een jaar op speciaal onderwijs.
Over een paar weken gaat hij met zijn klasgenoten voor het eerst op bivak.
56 Raartastische kinderen, begeleid door 30 volwassenen.
Vrijwel allemaal docenten, maar ook het administratief personeel gaat mee om er een fantastische ervaring van te maken. Dat hoorde ik op de informatieavond. Deze avond werd speciaal georganiseerd voor ouders van kinderen die voor het eerst mee gaan. Zodat wij met een goed gevoel onze kinderen 3 dagen meegeven.
Nu had ik al een rotsvast vertrouwen in deze school en haar personeel, maar na de informatieavond neem ik mijn pet uiterst respectvol nog dieper af. De voorbereiding is al maanden in volle gang en je wil niet weten waar allemaal over nagedacht is. Zo worden de kinderen in de klas dagelijks geïnformeerd over de bivak. Wat ze kunnen verwachten, welk eten er geserveerd wordt, welke spellen ze kunnen spelen, wanneer ze moeten douchen. Maar dit alles wordt ook in boekvorm vastgelegd, waar pictogrammen helderheid verschaffen in de hersenpannetjes van deze kinderen. Dit boek kunnen ze onder hun kussen leggen, zodat ze op elk moment kunnen checken wat ze ook alweer kunnen verwachten.
De begeleiders zullen weinig slaap hebben.
Ze zullen minstens 20 uur per dag aan het werk zijn. Nooit laten ze een kind alleen. Zelfs als er geslapen wordt is er controle. De regels zijn streng maar rechtvaardig, en er wordt een enorm beroep gedaan op de kennis en het inzicht van elke begeleider. Zou bijvoorbeeld een kind van 12 in principe pas om 21.00u naar bed willen, als een juf ziet dat dit kind te moe is om nog wakker te blijven, dan gaat het kind naar bed. En op de grond zit de juf te wachten totdat het kind slaapt.
Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
Deze bivak organiseert de school van mijn zoon al 30 jaar.
Elk jaar weer, voor de hele school. Behalve -uiteraard- voor de kleuters. Maar die mogen dan weer een nacht op school slapen. En in die dertig jaar is er nog nooit een kind geweest die het niet naar zijn zin heeft gehad. Voor elke ouder die een kind op speciaal onderwijs heeft zitten is het helder wat een helden de begeleiding moeten zijn.
Engelen die doceren, dat zijn ze.
Tijdens de informatieavond kreeg een docent een appje, van een oud klasgenoot. Toen hij terug schreef dat hij ouders informeerde over de bivak kreeg hij het volgende terug: “25 Jaar geleden ging ik met jullie op bivak. Dat was een van de mooiste momenten van mijn leven.” En toen de docent zijn appje voorlas, kreeg de zaal kippenvel.
Onze zoon kan niet wachten om op bivak te gaan. Wij maken ondertussen gebruik van de tip die een van de docenten gaf; “grijp die paar dagen aan om iets leuks met elkaar te doen. Nu kan het.”
En als onze zoon op vrijdag dodelijk vermoeid, maar zielsgelukkig thuis komt, dan genieten wij van zijn avonturen die hij ons vol trots -hyperventilerend- vertelt.
