Bron: pixabay.com
Ik doe het hem niet na. Ik wil het ook niet na doen. Tweehonderd kilometer zwemmen door Friese slootjes en plassen. Ik begrijp het ook niet helemaal. Maar daar sta ik dan in dit land waarschijnlijk helemaal alleen in.
Dat komt misschien ook wel omdat Maarten van der Weijden kaal is, en ik heb wat tegen jonge, kale mannen. Hij kan er, gelet op zijn voorgeschiedenis, misschien niets aan doen, dus ik ga er maar van uit dat hij z’n schedel niet zelf kaalscheert.
Het hele weekend, tot en met maandag aan toe, hoor, lees en zie ik Maarten van der Weijden. En dan heb ik het nog niet over die weken voorafgaand aan dit onzinnige gespartel en god betere het, straks ook nog in alle talkshows die dit land op radio en tv rijk is.
Ik krijg jeuk van Maarten. Dat komt omdat ik het gewoon aandachtgeilheid vind. Iets anders is het niet. Je gaat niet voor je lol in elf Friese sloten tegelijk springen en daar drie dagen lang in zwemmen. Dan ben je een beetje gestoord.
Als je, zoals Maarten de dood bijna recht in de ogen hebt gekeken, maar je hebt gratie ontvangen, dan ga je van die reservetijd genieten. Vakantie. Reizen. Wijntje. Lekker eten en koolhydraatrijk menu. Gezelligheid. Veel seks met je vrouw en/of vriendin. Dat soort dingen.
Maar nee, Maarten gaat zwemmen in slootjes langs elf Friese ‘steden’. Om wat nou te bewijzen, Maarten?
“Hij doet dit om kanker onder de aandacht te brengen en geld op te halen voor onderzoek”.
Ik wil niet lullig doen, maar ik denk dat het hele evenement aan organisatie- en veiligheidskosten voor, tijdens en er na, net zoveel kost als Maarten aan geld bij elkaar zwemt.
En al dat volk langs de kant is vanwege de tropische hitte te bezopen om zich het goede doel überhaupt te kunnen realiseren. Het overige deel van de natie is gelukkig al in carnavalsoutfit en -optocht in Frankrijk om ander gespartel te aanschouwen.
Ik kon Nu.nl niet openen, of Maarten was en is topic. Zelfs Erdogan moest zijn meerdere in hem erkennen en de waterschappen in Nederland, oh ironie, verzuipen met hun waarschuwingen onder de berichtgeving rondom Maarten. Zelfs KPN lag plat en het is maar goed dat Maarten met z’n laatste kilometers bezig was. Hoe hadden ze op het Slotermeer de Ambulancekameleon moeten bereiken?
Zondagnacht hoorde ik in een droom zelfs de stem van Jeroen Grueter als verslaggever bij Maarten. Het was al erg warm, maar ik werd toen echt badend in het zweet wakker.
Zou Maarten nou serieus denken dat die miljoentjes (onder aftrek van genoemde kosten) iets teweeg brengen in het onderzoek naar kanker?
Ja, ik weet het wel; alle kleine beetjes helpen. Net als die fanatieke Tourmalet, Mont Ventoux en Alpe d’Huez fietsers. Mijn zwager heeft z’n knie aan gort getrapt op zo’n Franse berg, maar hij is nog niet één keer voor de camera van Omroep West geweest. En toch was het een topprestatie van hem.
Waarom dan wel al die media voor Maarten vanwege zijn topprestatie?
Hij verzint het zelf. Niemand dwingt hem. Nou ja, niemand. Eigenlijk hebben we allemaal wel iemand in onze omgeving die te maken heeft (gehad) met kanker.
Ik kan ook wel iets verzinnen, trouwens. Zoals een beukenhaag van zestig meter gaan snoeien bij een temperatuur van 30 graden in twee uur tijd. Een aardige topprestatie. Voor mij. Zie ik Maarten niet doen. Die gaat daar lekker in het water liggen.
Ik kreeg dus een beetje jeuk van Maarten.
Dacht ik. Tot gisteren.
Blijkt het dus die verdomde processierups te zijn!
Sorry, Maarten. Excuus.
Ik heb me vergist. Chapeau, oftewel; badmuts af voor je topprestatie!
Volgend jaar samen mijn beukenhaag doen voor een ton per meter? Mag jij gewoon, samen met Dionne Stax in mijn opblaaszwembadje liggen.
En heb ik in ieder geval je naam in dit stukje alweer zestien keer genoemd.
