Op zolder heb ik een kleine schatkist staan. Een kist vol met “reels” -dat zijn spoelen- waarop 8 mm en super 8 mm film zit gerold. Mijn jeugd in bewegend beeld, grotendeels zonder geluid. Ik heb het geluk dat zowel mijn vader als een oom van me fotografie en film als hobby hadden, in de jaren ’60 en ’70. Vakanties, opnames rondom huis. Familie die er al lang niet meer is, het leven van alledag toen (elk beeld bevat rook), de auto’s die toen gereden werden. Ik kan erin zwelgen van nostalgie. Fotograferen en filmen op deze manier was iets bijzonders vroeger en bovenal duur. Het geeft een beetje aan hoe goed mijn ouders het in die tijd gehad moeten hebben, dat ze het allemaal konden betalen.
Ook de donkere kamer thuis herinner ik me nog, waar pa onder rood licht zijn eigen filmrollen stond te ontwikkelen en foto’s afdrukte. Magisch! Ondanks dat ik zo fortuinlijk ben dat ik dat materiaal heb, is het in vergelijking met het beeld dat we tegenwoordig zo makkelijk schieten niet talrijk. Het maakte het ordenen van je materiaal echter wel overzichtelijk.
Foto: Pixabay.com
iPhoto à la Billie Turf
Op dezelfde zolder staat mijn oude 24 inch iMac uit 2007. Dat was tot twee en een half jaar geleden mijn enige computer, tot ik de zaak opende. Ondanks het feit dat ik een ongeordende chaoot ben, heb ik altijd voor één ding gezorgd: backups. Zowel op een harde schijf als in de Cloud. Want ook ik wil, net als mijn vader, dat mijn kinderen later hun hart kunnen ophalen aan foto’s uit hun jeugd. Browsend door iPhoto echter besef ik wat ik hen nalaat: 40.000 foto’s die zonder enige rubricering -op jaar en maand na- doorgeworsteld moeten worden, als je iets zoekt. De ellende!
iPhoto klapt uit elkaar als Billie Turf na een zwaar banket. Mijn gedachte moet geweest zijn dat als het maar in iPhoto zit, het goed bewaard blijft. Al bladerend kom ik beeld tegen waarvan ik liever niet heb dat de kinderen dat zien. Wissen? Ik realiseer me dat ze soms dagen op zolder vertoeven om door de iMac te gaan. Hebben ze al lang gezien waarschijnlijk. Zal ik fotoboeken maken van selecties foto’s en dan thematisch te werk gaan? Ik weet bij god niet waar te beginnen.
Maar er is meer
Dan hebben we het nog niet gehad over mijn eigen filmkunsten, voordat de smartphone goed beeld gaf. Een mini-DV camera uit 2001 (het jaar waarin de oudste geboren werd) en een doos vol digitale tapes liggen te wachten om verwerkt te worden. Die tapes zijn niet eeuwig houdbaar weet ik. Werk aan de winkel! Naarmate ik ouder word, begint de drang om iets na te laten steeds groter te worden. Pure stress!
Het zou natuurlijk mooi zijn als het probleem daarmee afgebakend was. Maar nee, er is meer. Mappen met de naam BACKUP (naam van smartphone) sieren het bureaublad van de Apple computer met obesitas. Daarin gigabytes aan beeldmateriaal. Foto’s, 3GP film, MPG film, MOV bestanden uit de iPhone tijd.. Teveel om op te noemen. Het is een hel.
Alleen het nadenken over een oplossing hiervoor bezorgt me al hoofdpijn. Fotograferen en filmen is niet bijzonder meer. We doen het te vaak, te veel, zonder na te denken. De uitdaging is niet meer om een goede foto of film te maken, maar om in de woestenij net die pareltjes eruit te vissen, die de moeite waard zijn om te bewaren. Heb je als ouder ooit een foto waar je kind op staat in de prullenbak gegooid?
Nee, ik ook niet.
Haha herkenbaar. Zowel het digitale gedeelte als de analoge zooi. Bij mij in de schuur staan bakken vol met dia’s van mijn kindertijd, dat was toen in. Ik laat het maar bij de 2 fotoboeken die ooit ook gemaakt zijn. En het digitale archief is sowieso een warboel van een hoop slechte foto’s. De allerbelangrijkste heb ik toch wel ergens apart gezet.