Bron: Pixabay
Om mijn honger naar extreem geweld te stillen moest ik op zoek naar een slachtoffer.
Iemand die het verdient om het ziekenhuis in geslagen te worden. Maar waar vind je zo iemand?
Ik dacht diep na.
Wat vind ik onrechtvaardig?
Welk gedrag keur ik af? Welk type mens haat ik zó intens, dat ik ze met alle liefde pijn doe?
Ik haat nogal wat mensen.
En het gedrag dat de mens vertoont. Zoals die man die mijn hond schopte. Die haat ik intens.
Ik haat ouders die hun kinderen slaan.
Geestelijken die hun macht misbruiken. Pedofielen moeten dood. Net zoals mensen die zonder te betalen spullen uit winkels halen. Of mannen die vrouwen verkrachten.
Maar ik haat ook mensen die hun muziek schandalig hard zetten, zodat ik niet kan slapen.
En ik heb een bloedhekel aan volwassenen die stelselmatig hun neus ophalen, alsof ze te arm zijn om een zakdoekje te kopen.
Van die figuren die RTL Boulevard kijken…
Eigenlijk haat ik de mens, is mijn conclusie.
Hoewel ik ook van mensen kan houden. Op mijn manier. Mijn vrouw en mijn kinderen zijn mijn alles. No way dat ik ze kwijt wil. Alles doe ik om ze gelukkig te maken. En mijn vrouw en kinderen zijn gelukkig als ik dat ben. Want mijn gemoedstoestand heeft een onvermijdelijke invloed op mijn gezin.
Juist daarom is van een groot belang dat ik weer gelukkig word.
Die dagen loop ik door de stad.
Rondjes, de hele tijd. Ik observeer het gepeupel. Continue zie ik irritaties tussen stelletjes, of jengelende kinderen die vermanend worden toegesproken. Alarmen van winkelketens trekken mijn aandacht, want ik haat diefstal. Maar vrijwel altijd is het alarm loos.
Kauwgom kauwende mensen begin ik opzij te duwen, in de hoop dat ze mij gaan uitschelden. Maar ik krijg alleen maar geïrriteerde blikken.
Het is immers druk genoeg om te veinzen dat een en ander per ongeluk gebeurt.
Het maakt mij nerveus.
Dat gevoel dat ik geen goede reden kan vinden of opwekken, om een persoon een steegje in te trekken en voor dood achter te laten. Wat als dit nog weken zo door gaat? Zo lang kan ik niet wachten. Daar word ik heel ongelukkig van.
Ik merk dat die nervositeit mijn ontzettend onrustig maakt. Ik raak snel geïrriteerd, ik word kortaf.
En dat merkt mijn gezin.
Tijdens het avondeten mort mijn vrouw.
Waarom ik de laatste tijd weer zo stil en teruggetrokken ben. Waarom ik zo lichtgeraakt ben. Ik kan haar niet eerlijk antwoorden. Daarom zeg ik dat ik het niet weet. Maar dat ik het bij mezelf merk. Want ik vond mensen in de stad vervelend, en ik had de neiging om de man van het draaiorgel te vertellen dat hij zijn instrument wat mij betreft rectaal mocht inbrengen.
En mijn hart slaat over.
De orgelman en zijn dagelijkse herrie.
De oplossing blijkt zo simpel.
Lees hier alle blogs van dit vervolgverhaal
